بهبود عملکرد رزین‌های آب پایه  با استفاده از کمک پیونده‌ها

بسپار/ ایران پلیمر عموماً افزودنی‌های آب پایه استفاده شده در پوشش‌ها و مرکب‌های چاپ در مقادیر کمی بین 0.01 تا 3%  کل فرمولاسیون جهت بهبود برخی خواص آن‌ها از جمله ترشوندگی سطح، جریان‌پذیری و هم‌ترازشوندگی به کار می‌روند. مقابل افزودنی‌ها، کمک– پیونده ها در مقادیر بالاتری در فرمولاسیون تا حدود 30%  کل فرمولاسیون) جهت دستیابی به خواص مورد نیاز پوشش‌ها و مرکب‌های چاپ) به کار می‌روند.  به واسطه استفاده از مقادیر بالای این مواد در فرمولاسیون، کمک– پیونده ها بر روی خواص نهایی بسیار تأثیرگذار می‌باشند.  استفاده از این مواد منجر به تنظیم خواصی از جمله رفتار خشک‌شوندگی، سختی، انعطاف‌پذیری، مقاومت هم‌چسبی، براقیت و چسبندگی به سطوح گوناگون می‌شود.

کمک– پیونده ها در فرمولاسیون اغلب پوشش‌ها در بازارهای گوناگون از جمله پوشش‌های صنعتی با کیفیت بالا تا پوشش‌هایی OEM  خودرویی استفاده می‌شوند . در اغلب موارد رزین اصلی استفاده شده در پوشش‌های آب پایه  که با کمک–پیونده ها جهت بهینه نمودن خواص مخلوط می‌شود قابل تشخیص نمی‌باشند. بنابراین تفاوت بین کمک– پیونده  و پیونده های اصلی ثابت نبوده و عمدتاً وابسته به شرایط می توانند متفاوت ‌باشند.  بر اساس تعاریف موجود عمدتاً کمک– پیونده ها به دلیل چسبناکی سطحی یا شکننده بودن قابلیت تشکیل فیلم با مقاومت‌های بالا را ندارند و بنابراین نمی‌توان از آن‌ها به عنوان پیونده  اصلی استفاده نمود.

به جز کمک– پیونده های متداولی که جهت اصلاح خواص پوشش‌ها و مرکب‌ها استفاده می‌شوند، تعداد زیادی از این رزین‌ها جهت تهیه خمیر رنگدانه‌‌هایی با خاصیت عالی ترکنندگی، دیسپرس کنندگی و پایدارسازی به کار برده می‌شوند. این رزین‌ها اغلب تحت عنوان رزین‌های آسیابیخوانده می‌شوند.

کمک– پیونده های متداول مورد استفاده در فرمولاسیون‌های آب پایه  شامل رزین‌های محلول در آب ازپلی اکریلیک ها،  پلی‌اترها یا پلی استرها تا امولسیون‌های پلی‌یورتان یا پلی اکریلیک‌ها پراکنه‌های پلی‌استر یا پلی یورتان‌ها می‌شوند.

تهیه کمک– پیونده ها

کمک– پیونده های متداول مورد استفاده در پوشش های آب پایه  به شکل پراکنه‌هایی آبدوست بر پایه پلی‌استرها، پلی‌یورتان‌ها و پلی‌اکریلیک‌ها می‌باشند فرایند تولید. پراکنه های اولیه و ثانویه با یکدیگر متفاوت می‌باشند. در پراکنه‌های اولیه واحد سازنده مونومری به شکل امولسیفایری در آب در آمده و سپس در فاز آبی پلیمریزه می‌شوند. به عنوان مثالی رایج از این گروه می‌توان به پلیمریزاسیون امولسیونی مونومرهای آکریلاتی جهت تولید پراکنه‌های پلی اکریلات اشاره نمود. در مقابل پراکنه‌های ثانویه از طریق بسپارش واحدهای سازنده مونومری در مذاب یا محلول حلال‌های آلی و سپس انتقال پلیمر به دست آمده به فاز آبی با افزودن آب حاصل می‌شوند. این نوع از فرآیند تولید در مواردی که امکان پلیمریزاسیون مونومرها در محیط آبی فراهم نباشد و امکان واکنش مونومرها با آب وجود داشته باشد؛ به کار می رود (به طور مثال تولید پلی‌یورتان از پلی ایزوسیانات).  هم چنین  در مواردی که امکان دستیابی به مشخصه خاصی تنها  از این طریق  فراهم باشد، انجام می شود (به طور مثال دستیابی به توزیع وزن مولکولی پایین در پلی آکریلات‌ها).

اغلب کمک– پیونده های متداول از خانواده پراکنه‌های ثانویه هستند که در ادامه به توضیحات بیش‌تری در این خصوص پرداخته می‌شود.