گفتگوی بسپار با کامیار تقیان، ایرال مانا لفاف: عدم حمایت دولتی، استهلاک تولید کننده را بالا می برد
بسپار/ ایران پلیمر کامیار تقیان، مدیر کارخانه ایرال مانا لفاف در گفتگو با خبرنگار بسپار گفت: به صورت تخصصی برچسب های IML را برای صنایع غذایی و شیمیایی تولید میکنیم. برای اولین بار توانستیم تولید لیبل های IML را در ایران به ظرفیت صنعتی برسانیم. تا قبل از این محصول به کشورهای دیگر می رفت، چاپ می شد و با قیمت بیشتر به داخل بازمیگشت. با توجه به شرایط ارز، توانستیم مزیت نسبی در مقایسه با لیبل های وارداتی پیدا کنیم. از حدود سه سال پیش تولید را آغاز کردیم و خوشبختانه همگام با توسعه ظروف IML مصرف لیبل نیز روز به روز بیشتر شده است. برای صادرات نیز بازار مناسبی پیش رو داریم.
معمولا تولید کنندگان در هنگام مصرف لیبل با درصد بالایی از ضایعات مواجه میشوند که از برتریهای تولیدات ما کاهش این میزان ضایعات است. لیبل های تولیدی ما راحت روی ظرف می نشیند و مشکل چندانی برای مشتریان ایجاد نمی کند. در داخل تقریبا رقیبی نداریم و بیشتر رقیبان ما شرکتهای خارجی هستند. این تکنولوژی تا به حال در انحصار چند کشور خاص بوده و ما توانسته ایم آن را تا حدود 90 درصد بومی سازی کنیم. در حال حاضر مواد اولیه ما محصولات از پتروشیمی ها و در گریدهای خاص تهیه میشود.
مهم ترین مزیت نمایشگاه اگروفود برای ما، تجدید دیدار با مشتریان و شکل گیری دیالوگ فنی بین ما بود. همچنین به شناسایی ایرال مانا لفاف کمک شایانی کرد. البته امیدوار بودیم شرکتهای خارجی بیشتری را ملاقات کنیم و در بحث صادرات قویتر عمل کنیم اما نمایشگاه در بحث اطلاع رسانی و تبلیغات کمی ضعیف عمل کرد. البته نسبت به نمایشگاه های شهرستان این بازخورد مطلوب تر بود اما تا تبدیل شدن به یک نمایشگاه قوی بین المللی خیلی جای کار دارد.
امیدوارم بخش دولتی حمایت قابل قبول تری از تولید کننده –به خصوص شرکتهایی که دانش فنی جدیدی را در بازار ارایه میکنند- به عمل آورد. البته بدون این کمکها هم تولید کننده همچنان به فعالیت ادامه خواهد داد اما با صرف انرژی و زمان خیلی بیشتر و در واقع استهلاک بیشتر. زمانی که در کشوری مانند ترکیه، امکان تولید محصولی فراهم میشود، بلافاصله واردات آن محصول متوقف شده و یا تعرفه ی بالایی برای وارداتش گذاشته میشود. در ایران متاسفانه اینطور نیست و تولید کننده باید تلاش فراوانی به خرج دهد تا برند سازی کند و جای محصول وارداتی را در بازار بگیرد. بنابراین واردات سود آور تر از تولید میشود و بی دردسر تر. اما اشتغال ایجاد نمی کند و باعث خروج ارز میشود. خوشبختانه رویکرد داخلی به سمت خرید از تولید کننده ی داخلی رفته و از این نظر جای شکر باقیست.
