بخشی از کتاب کارستان/ گفت و گو با ماسیس ابکاریانس (اکبریان) از بنیان گذاران و اساتید پیشکسوت دانشکده مهندسی پلیمر و رنگ پلی تکنیک

گروه ترجمه و تولید محتوا در بسپار/ایران پلیمر  مهندس ماسیس ابکاریانس (که بسیاری از دانشجویان او را به دلیل سهولت تلفظ، اکبریان می شناسند) متولد 1325 در منطقه نفت و گاز خیز جنوب کشور است. آشنایی اولیه او با صنایع نفت و پتروشیمی نیز از همانجا آغاز شده. دوره دبستان و دبیرستان را در جنوب و سال آخر دبیرستان را در تهران گذرانده است. خود می گوید: پدرم مایل به ادامه تحصیلم در خارج بود و در کنکور سازمان اعزام دانشجو به خارج آن زمان شرکت کردم و پس از قبولی انگلستان را برای ادامه تحصیل انتخاب کردم.

– آشنایی و علاقه به پلیمرها چگونه در شما شکل گرفت؟
ابکاریانس: در انگلستان پس از گذراندن یکسال دوره پیش دانشگاهی که برای دانشجویان خارجی اجباری بود، مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه برادفورد در رشته شیمی صنعتی در سال 1350 اخذ کردم. در سال آخر دانشگاه اساتیدی داشتیم که چند جلسه درباره پلیمرها برایمان صحبت می کردند و از آنجا که سخن ور شنونده را بر سر ذوق آورد و با آشنایی اندکی که قبلا با مواد پلیمری داشتم، علاقه بیشتری به این رشته در من متجلی شد. علاوه بر این دو دوره 6 ماهه کار آموزی صنعتی در واحد های پلیمری در مجتمع بریتیش پترولیوم و مرکز تحقیقات الیاف مکمل علاقه مندی ام شدند.
متعاقبا به دانشگاه UMIST رفتم و کارشناسی ارشد علوم و تکنولوژی پلیمر را در سال 1354 به دست آوردم.
از سال 1355 تا 1387 در دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) مشغول خدمت بوده ام. در ابتدا عضو هیات علمی دانشکده نساجی شدم. به روایتی قبل از ورود من دانشکده نساجی توسط خانم استادیاری اداره می شد که آشنایی اندکی با مواد پلیمری در حین تحصیلاتش داشت و پیشنهاد ارایه چند واحد دروس پلیمر در دانشگاه را مطرح کردند. با موافقت سایر اعضا و پیگیری های مجدانه، مجوز رشته کارشناسی ارشد نساجی و پلیمر صادر و یک سال بعد پذیرای دانشجو شدند. دروس پلیمری که آن زمان ارایه می شد بسیار محدود و شامل شیمی فیزیک پلیمر و چسب ها و کارگاه پلاستیک با امکانات بسیار محدود بود که توسط اینجانب و 4 همکار دیگر ارایه می شد. هم زمان با توسعه فزاینده صنایع پتروشیمی و پلیمری کشور نیاز به دانش آموختگان این رشته، نیاز به توسعه رشته پلیمر و زمزمه های استقلال طلبی دانشکده نساجی که ساختمان جدیدی را در دست احداث داشت، رشته پلیمر بتدریج موجودیت خود را در جدایی از دانشکده نساجی می دید و چون هنوز به شکل دانشکده مستقل پذیرفته نمی شد، از دانشکده نساجی جدا شده و به دامان دانشکده مهندسی شیمی امیرکبیر سوق داده شد.
قابل ذکر است در چند سالی که رشته پلیمر بخشی از دانشکده مهندسی شیمی بود به نظر من بیشترین پیشرفتها را از خود نشان داد و با اخذ مجوز رشته کارشناسی مهندسی پلیمر و شیمی استقبال شایانی از این رشته به عمل آمد.
روایت بیشتر و شماره سال های اتفاقات را می توانید از همکارم دکتر فرامرز افشار دریافت کنید.
به دنبال سعی فزاینده کادر پلیمر جهت استقلال، رشته علوم و تکنولوژی رنگ که تا آن زمان هنوز جزئی از دانشکده نساجی بود و رابطه نه چندان حسنه ای بین آنان برقرار بود هم از آن دانشکده جدا و در پیوند با رشته پلیمر، دانشکده مهندسی پلیمر و رنگ موجودیت یافت و پذیرای دانشجویان کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترای هر دو رشته شد.

– از اساتید و افرادی که در سالهای نخست و در طی این روند فعالیت داشتند چه کسانی را می توانید نام ببرید؟

 

(ادامه دارد …)

کتاب کارستان مجموعه گقت و گوهایی است با هشت تن از اساتید و بنیانگذاران دانشکده مهندسی پلیمر و رنگ که تاریخچه تاسیس این دانشکده را بازگو کرده اند. این کتاب از طریق فروشگاه آنلاین کتاب های تخصصی بسپار+ قابل تهیه است.