بازنشر در آستانه 25امین سال انتشار مجلات بسپار/ یادداشت نادر نامور به مناسبت دهمین شماره انتشار مجله بسپار در سال 1379

بسپار/ایران پلیمر بسپار همیشه مرا به یاد روزهای آخر دانشکده می اندازد. یاد آن اتاق دو در یک بی پنجره که میعادگاه آدم های ناراحت دانشکده بود. یاد آن قفسه فلزی زرد و مشکی که صد تا مجله بیشتر رویش جا نمی‌گرفت و آن ولوله های تکرار نشدنی ما از سر خامی. یاد آن روز که با سعید و مازیار سر زدن اطلاعیه های چاپ شماره اول بسپار به در و دیوار دانشکده شیر یا خط انداختیم.

یاد اولین نامه هایی که برای بسپار آمد. یاد اولین مشترک بسپار که باقی پولش را نگرفت و رفت، یاد آن روزی که برایمان احضاریه فرستادند که چرا مجوز نداریم … تقصیر ما نبود تقصیر قانون بود، حتی او هم پیش بینی چنین موجوداتی را نمی‌کرد، بدون مدرک بدون کارت پایان خدمت بدون سند ازدواج بدون پول و… مجوز نمی دادند. خدا سایه مهندس را از سر بسپار کم نکند گفت فقط بالاغیرتا ما را اوین نفرستید! تازه رفتیم توی نوبت. خاتمی که آمد ما همه بال بال می زدیم. به خیالمان مجوز را زودتر می دهند! بگذریم از اینکه ما هم خیلی بچه های حرف گوش کنی نبودیم.

پدر این پول بسوزد…

اوایل از نظر اغلب آدمها کار ما بیشتر شبیه به یک بازی بود، یک بازی جذاب و تا حدودی مهیج! بزرگترها می‌گفتند: قیل از شما هم از این کارها زیاد کرده اند. جوجه را آخر پاییز می شمرند! شاید پدر، مادرها از همه بیشتر شاکی بودند و بعد، دوروبری هایی که چشم دیدنمان را نداشتند.
همه از ما می پرسیدند (هنور هم گاهی میپرسند) آخه که چی؟ تا کی؟ مگه شماها دیوانه اید عمرتون زندگیتونو گذاشتید سر چی؟ و آنهایی که سرشان بیشتر توی حساب بود می پرسیدند: پولش از کجا می آد و بعضی های دیگر از بالای عینک با لبخند ملیحی که بر لب داشتند می پرسیدند: “راستشو بگید کی پشت سر شماست!؟ و ما در جواب همه اینها فقط لبخند می زدیم و به بسپار فکر می کردیم و گود معرکه ای که تازه واردش شده بودیم …
هرچه بود گذشت و ما همه فهمیدیم که باید بسپار را باور کرد، برایش سخت کار کرد و به آن بالید.
بسپاریها این روزها همه سرگرم بستن شماره دهم هستند. شاید “ده” عدد کوچکی باشد. اما به گمانم، فقط کسی حال آنها را می فهمد که ده بار پوست از کله اش کنده باشند!
“بچه ها خسته نباشید …”

نادر نامور/مدیر داخلی