تبدیل خرچنگ به مواد پلاستیکی

بسپار می نویسد، ته مانده های وعده های غذایی خرچنگ به پلاستیک تبدیل می شود
خرچنگ، غذای مورد مطلوب اروپایی‌هاست که منبع تولید سالانه میلیون‌ها تن زباله نیز هست. در اتحادیه اروپا، چگونه می‌توان از پس مانده‌های حیوانات خوراکی دریایی مثل خرچنگ و میگو استفاده‌ای بهینه کرد.
محققان با وارد شدن به آزمایشگاهی در ایالت «باواریای» آلمان تلاش کردند تا فرایند تولید پس‌مانده‌های خرچنگ و میگوی خوراکی به مواد بیوپلیمر را انجام دهند.

طرحی که حامی آن اتحادیه اروپا است، این طرح به پالایشهای مورد نظر در بیوتکنولوژی می‌پردازد و کمک می‌کند تا از پس‌مانده‌های غذایی و زباله‌ها مواد قابل استفاده در علم و فناوری تولید شود.

بیو پلیمرها پس از سلولزها در جهان یکی از عناصر اصلی تشکیل دهنده موادغذایی هستند.

خرچنگ، میگو و صدفهای دریایی، مواد تشکیل دهنده‌شان بیشتر از کیتئین است؛ کیتئین یک پلی ساکارید است. در واقع پلیمری که از قندهای ملکولی مشتق می‌شود.

قندهای ملکولی از نقطه نظر علم شیمی یا بیوتکنولوژی نقش سازنده‌های ملکولی را ایفا می‌کند.

بازمانده‌های یک خرچنگ، لاشه یک خرچنگ، عناصر غیر بازیافتی در خود دارد. از این عناصر می‌توان در تولید بیوگاز استفاده کرد.

در این فرآیند، بیوشیمیستهای مونیخی، آنها موفق به تهیه سویه‌های مختلف از مخمرها شده‌اند تا بتوانند کیتئین را به روغن طبیعی تبدیل کنند. فرآیندی که بین 5 تا 7 روز بطول می‌انجامد.

کیتئین چه سودی در فناوری بیو پولیمر دارد؟

دکتر «ماتیاس اولریش»، یکی از محققان این طرح گفت: در این ساختار، ما به روغنی طبیعی دست پیدا می‌کنیم که از میگو و یا خرچنگ بدست آمده است.

با افزایش فشار شدید به این روغن دست پیدا می‌کنیم، طی یک فرآیند به پلاستیک نهایی می‌رسیم.

روغن طبیعی در یک فرآیند شیمیایی به خلوص بالای رسیده است، حالا ماده اولیه برای ساخت پلیمر است، مرحله بعدی پلیمرکردن است.

محصول بیو پلیمری ما از این رآکتور با حرارتی بین 250 تا 300 درجه سانتی‌گراد خارج می‌شود و بلافاصله به ذره‌های کوچک‌تر تبدیل می‌شود. یکی از محققان گفت: از این راکتور که مانند یک زودپز عمل می‌کند، می‌توان مقادیر زیادی مواد اولیه تولید کرد. اساس اصلی ما این روغن طبیعی است که آن را با کاتالیز کردن آن را تغییر داده‌ایم.

پس از پایان فرآیند شیمیایی به پلاستیکهایی با عملکرد فوق‌العاده دست پیدا خواهیم کرد و آن را در حوضچه آب سرد می‌اندازیم.

در اینجا بیوپلیمر‌ها در دستگاه کنترل می‌شوند تا عناصر اصلی آنها مشخص شوند. از طریق پس‌مانده‌های میگو و یا خرچنگ و با کمک یک فرآیند شیمیایی می‌توان در آینده مواد جدیدی تولید کرد.