ساخت نانوکاتالیست پایدار در فرایندهای پتروشیمی توسط محققان دانشگاهی

بسپار می نویسد، مهندسان شیمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز موفق به ساخت نانوکاتالیستی با پایداری و بازدهی بالا شدند که قابلیت کاربرد در فرآیندهای تامین‌کننده خوراک واحدهای پتروشیمی را داراست و سبب کاهش هزینه‌های تولید محصول و تامین انرژی می‌شود.
به گزارش ایسنا،‌ با توجه به سهم قابل توجه ایران از منابع گاز جهان و مزایای زیست محیطی گاز طبیعی، سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی در این خصوص می‌تواند از اولویت‌های اقتصادی کشور باشد. لذا، بررسی روش‌های مختلف تبدیل گاز طبیعی (عمدتاً متان) به محصولات ارزشمندتر، دارای اهمیت خاصی است. یکی از این فرایندها، ریفورمینگ خشک متان است که در سال‌های اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته است. این فرایند، گازهای گلخانه‌ای متان و دی‌اکسیدکربن را به خوراک اصلی فرآیندهای پتروشیمی (H2 و CO) با نسبت H2 به CO تقریباً واحد تبدیل می‌کند.
مهندس سید مهدی سجادی، کارشناس ارشد مهندسی شیمی از دانشگاه صنعتی سهند تبریز و محقق طرح اظهار کرد: در این مطالعه که در مرکز تحقیقات راکتور و کاتالیست دانشگاه صنعتی سهند تبریز انجام گرفته است، نانوکاتالیست‌های Ni-Co/Al2O3-MgO-ZrO2 با درصدهای متفاوت از MgO به روش‌ سل-ژل تولید شده و خواص ساختاری و عملکرد کاتالیستی آن‌ها با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفته است.
به گفته سجادی، کاتالیست ساخته شده به دلیل استفاده از تقویت‌کننده‌های مناسب و بهینه و روش تولید مطلوب، دارای طول عمر بیشتر توأم با درصد تبدیل بالاتری است.
وی خاطرنشان کرد: همچنین در این کار مطالعاتی، تولید گاز سنتز با نسبت H2 به CO واحد، در دمای 750 درجه سانتیگراد برآورد شده است که نسبت به کاتالیست‌های متداول، در دمایی تقریباً به اندازه 100 درجه، کمتر قابل دستیابی است. این نسبت در تولید محصولات پتروشیمی همچون هیدروکربن‌های مایع، تولید آمونیاک و تولید مشتقات اکسیژنی دارای اهمیت بسیاری است. بعبارتی، افزایش طول عمر کاتالیست و دستیابی به خوراک با نسبت مطلوب در دمای پایین‌تر، منجر به کاهش هزینه تولید به دلیل کم شدن کاتالیست مصرفی و نیز کاهش هزینه‌های تامین انرژی می‌شود.
سجادی در ادامه افزود: در میان کاتالیست‌های مورد بررسی برای فرایند ریفورمینگ خشک متان، کاتالیست‌هایی با فاز فعال نیکل، از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه بوده و از فعالیت خوبی برخوردارند؛ اما با گذشت زمان بر اثر رسوب ترکیبات کربن‌دار، سریعاً غیر فعال می‌شوند. برای بهبود پایداری و فعالیت کاتالیستی، می‌توان از سه روش تقویت فاز فعال، تقویت پایه کاتالیست و همچنین بهره‌گیری از روش‌های تولید مناسب‌تر استفاده کرد.
محقق طرح تصریح کرد‌: در این کار مطالعاتی، به طور همزمان از تأثیر هر سه عامل استفاده شده است؛ یعنی از تقویت‌کننده کبالت برای تقویت فاز فعال نیکل و از تقویت‌کننده‌های MgO و ZrO2 برای تقویت پایه آلومینا بهره گرفته شده و همچنین از روش سنتز سل-ژل، که روشی مناسب و کارآمد در تولید نانوکاتالیست‌ها به شمار می‌رود، استفاده شده است.

سجادی گفت: از دیگر عوامل مؤثر بر فعالیت کاتالیست‌ها، داشتن ذراتی با اندازه کوچک و توزیع یکنواخت است. هر چه قدر اندازه متوسط ذرات کوچک‌تر بوده و به مقدار بحرانی (تقریبا 10nm) نزدیک‌تر باشد، رسوب ترکیبات کربن‌دار که عامل اصلی غیر فعال شدن کاتالیست هستند، کاهش و زمان پایداری کاتالیست و بازده آن افزایش می‌یابد. در این تحقیق، اندازه ذرات در کاتالیستی با 25 درصد وزن MgO (نمونه بهینه) 11/6 نانومتر گزارش شده است که بسیار نزدیک به مقدار بحرانی است.

وی یادآور شد: نانوکاتالیست تولید شده در این طرح، طی 24 ساعت فعالیت و پایداری مناسب و قابل قبولی از خود نشان داده است و طی این مدت هیچ گونه کاهشی نداشته است. به منظور بررسی قابلیت تجاری شدن این محصول، نیاز است که مطالعات گسترده‌تری در بازه‌های زمانی طولانی‌تر و تحت شرایط نزدیک‌تر به شرایط واقعی، به طور مثال در حضور ترکیبات گوگرددار صورت گیرد.

سجادی اظهار کرد: برای تعیین مشخصات این نانوکاتالیست از آزمون‌های XRD برای شناسایی فازها و تعیین مشخصات بلورینگی نانوکاتالیست‌ها، BET جهت اندازه‌گیری سطح مخصوص، FTIR به منظور شناسایی و تعیین گروه‌های عاملی موجود در ساختار نانوکاتالیست‌ها، FESEM برای مشاهده‌ی شکل و اندازه ذرات نانوکاتالیست‌ و در نهایت EDAX در بررسی وجود داشتن و نسبت عناصر سازنده نانوکاتالیست استفاده شده است.

وی افزود: همچنین پایداری و فعالیت کاتالیستی، با استفاده از پایلوت فشار پایین مطالعه شده است. این پایلوت شامل یک راکتور لوله‌ای جهت انجام واکنش، کوره الکتریکی برای تأمین دمای مورد نیاز، دستگاه کالیبراسیون به منظور کنترل و اندازه‌گیری دبی جریان‌های گازی و دستگاه کروماتوگرافی گازی (GC) جهت آنالیز محصولات خروجی از راکتور بود.

این تحقیقات که حاصل همکاری دکتر محمد حقیقی، عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز، مهندس سید مهدی سجادی و مهندس فرهاد رحمانی است، در Journal of Sol-Gel Science and Technology به چاپ رسیده است.