اخبار

سرمقاله دوماهنامه نوروزی پوشرنگ/ فرهنگ کار و چالش نیروی انسانی

بسپار/ ایران پلیمر این روزها یکی از دغدغه های صنعت و تولید کشور، کمبود نیروی انسانی است. این دغدغه صرفا مربوط به نیروی انسانی متخصص و ماهر نبوده و به بدنه کارگری نیز رسیده است. با این حال نرخ بیکاری (نسبت نیروی بیکار به جمعیت فعال اقتصادی) در تابستان امسال به 9.6 درصد رسید که نسبت به مدت زمان مشابه در سال گذشته افزایش نشان می داد.

مسایل معیشتی و تنگناهای شدید اقتصادی، همزمان با کاهش ارزش پول ملی و تورم، گرایش به فعالیت های غیرمولد و بعضا کاذب را به همراه داشته است.

پدیده های نوظهوری چون خرید و فروش ارزهای دیجیتال و همچنین افزایش جذب بخش خدمات، هر چه بیشتر نیروی کار را از بخش های تولیدی دور کرده است.

مهاجرت نیروی فعال کار چه در بخش متخصصین و چه در بخش کارگری خصوصا به کشورهای همسایه هم چالشی جدی را بر سر راه کارآفرینان و صاحبان سرمایه کشور پدید آورده است.

از سوی دیگر شکاف عمیق طبقاتی و درآمدی، متاسفانه دلیل مضاعفی را برای رویارویی بخش های مختلف جامعه فراهم کرده.

اما آنچه بیشتر از هر وقت دیگری در محیط های کاری دیده می شود، کم کاری و عدم تعهد جمعی برای نیل به اهداف سازمانی است.

فضای عمومی جامعه بسیار مسموم است. بیش از دو سال سیطره دنیاگیری کرونا و محدودیت های ناشی از آن روح و روان های بسیاری را آزرده. تردید جدی و ناامیدی مفرط نسبت به بهبود شرایط اقتصادی در آینده و بهبود مراودات بین المللی در سایه مذاکرات هسته ای، تهدیدهای مستمر قانونی برای کم کردن سطح دسترسی مردم به اینترنت و شبکه های مجازی، هم به عنوان یکی از منابع درآمدی و هم امکانی برای دسترسی آزاد به اخبار و اطلاعات و … به طور واقعی روی عملکردهای فردی اثر گذاشته است.

آدم ها نه تنها تمام خود را برای جایی که هستند، نمی گذارند، بلکه در برخی موارد با حداقل آورده شخصی، به دنبال بیشترین دریافتی هستند. دسته ای روزها را برای بریدن و رفتن شب می کنند که عملا به معنای خارج شدن بخشی مفید از انرژی و توانشان از محیط کار و پایین آمدن بهره وری است و برخی صرفا در حال گذران روزها برای پریدن از موقعیتی به موقعیت دیگر هستند.

متاسفانه کسی خوشحالی عمیقی ندارد. رضایت قلبی نه در کارفرما و نه در نیروی کار دیده نمی شود و همین بر چگونگی نتیجه گرفتن همه موثر است.

به نظرم بیشتر ما نیازمند آموزش، بازآموزی و یا دست کم توجه بسیار ویژه در حوزه اخلاق فردی و اخلاق مهندسی هستیم. نباید بگذاریم بعضی ارزش های همیشه بیشتر و بیشتر از میان بروند. بدنه یکپارچه در سازمان ها به حصول نتیجه بهتر برای تک تک افراد دخیل خواهد انجامید. چه صاحبان سرمایه، چه مدیران و چه کارکنان در فضایی که چندان تفکر و تدبیری برای آن در سطح کلان وجود ندارد، باید روی توانایی های فردی خود متمرکز شوند. سخت خواهد بود اما از معدود راههای مانده برای از دست نرفتن آینده است.

 

تبسم علیزادمنیر

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا