سرمقاله شماره نوروزی بسپار/ سال نو چگونه کهنه می شود؟

بسپار/ ایران پلیمر اسفندماه فرقی با ماه های دیگر سال ندارد. ما زیادی به پایان و آغاز دوباره عادت کرده ایم. هر سال در آخرین روزهای سالی که می گذرد، میان انبوه کارهایی که برای خود از هیچ یا هر چه تراشیده ایم، اگر هنوز اهل کاغذ باشیم، به دنبال انتخاب سررسید و انواع Planner های خوش رنگ و لعاب اهدایی هستیم (یا مشابه الکترونیک آنها) و مصمم تا از روز اول سال، فیل ها را طبق برنامه هوا کنیم.

خودم را می گویم، متاسفانه همه برنامه ریزی های دستوری فقط چند روز دوام می آورد و باز انگار برمی گردم به تنظیمات کارخانه که چندان چارچوب پذیر نیست. فکر می کنم اتفاقا این یکی از مواردی است که به طور جدی باید آموزش آن را از کم سالی آغاز کرد. هیچ چیز به اندازه نظم در تفکر نمی تواند برای پیش بردن کار و زندگی همراهی کند.

همانطور که خیلی از ما برنامه نداریم، متاسفانه کشور هم برنامه ندارد. شما دست روی هر بخشی که بگذارید این سردرگمی و آشفتگی را می بینید، در تولید، در تجارت، در فرهنگ، در گردشگری، در مدیریت منابع، در خیلی چیزها. در کارآمدی برنامه های مدون چند ساله توسعه کشور (تحت تاثیر عوامل داخلی و خارجی) هم تردید جدی وجود دارد. اصلا وجود دارند؟

این است که کسی نمی داند دقیقا به چه سمت و سویی باید حرکت کند و اگر دقیق شوید می بینید که امور شاخص و موفقیت های کشور عمدتا وابسته به فرد هستند، وابسته به افرادی توانمند که با علاقه و پشتکار شخصی، راهی برای کاری یافته اند.

ماه پیش تهران میزبان مهم ترین رویداد نمایشگاهی صنعت پلیمر بود، رویدادی که می توانست بین المللی باشد و از برترین های منطقه، و نبود. چرا؟ چون ما برنامه نداریم. ما حتی تا پیش از دو روز به برگزاری نمایشگاه نمی دانستیم آیا قرار است ایران پلاست 1400 برگزار شود یا نه؟ و تا دو سه هفته قبلترش هم نمی دانستیم آیا در شهر آفتاب خواهیم بود یا در سایت نمایشگاهی چمران! می دانستیم که برگزارکننده، آبروی نمایشگاه را با شریک کردن تشکل ها در برگزاری خریده است، اما آن بی برنامگی چیزی نبود که حتی در این شرایط هم از چشم ها پنهان بماند، از عدم وجود اطلاعات یک سالن کامل و غرفه گذاران آن در کتاب نمایشگاه تا خواب ماندن هیات های تجاری دعوت شده و عدم حضور در نشست های B2B پیش بینی شده، از تمرکز وزیر نفت و معاونین بر تکلیف صنعت پتروشیمی در توسعه زنجیره پایین دستی پلیمری تا عدم تطابق زمینه موضوعی فعالیت برخی از بازرگانان مدعو با عنوان نمایشگاه … .

برنامه نداشتیم که هیچ مشارکت کننده خارجی به نمایشگاه نیامد، این فقط نتیجه تحریم نبود. نتیجه صرفا دنیاگیری کرونا هم نبود، چون از یک سال قبل مشارکت شرکت های بین المللی در نمایشگاه های تخصصی چایناپلاس، عرب پلاست، اوراسیاپلاست و … را دیده بودیم. هیچ برنامه ای برای حضور امن بازدیدکنندگان از نمایشگاه هم وجود نداشت. موضوع این است که شرکت سهامی نمایشگاه های بین المللی که این روزها فردی غیرمتخصص و خارج از سازمان هم، مدیریت آن را عهده دار شده، عملا هیچ برنامه ای برای برگزاری نمایشگاه ها جز واگذاری مجوز، مکان و سالن هایی با قدمتی چند ده ساله و اخذ اجاره بهای سنگین ریالی و دلاری ندارد. حتی در صدور مجوز هم ایران پلاست این دوره با چالش های جدی مواجه بود و تا یک ماه قبل از برگزاری، معلوم نبود که ایا مجوز در اختیار شرکت دولتی NPC قرار می گیرد یا به بخش خصوصی واگذار می شود!

با این همه واقعیت این است که عمده حاضرین در ایران پلاست از آن ناراضی بیرون نیامدند. تلاش بی وقفه همه طرفین، بعد از دو سال سایه سنگین یک پاندمی و عطش بازار برای برگشت به شرایط معمول و پایدار باعث شد که جلسات گرم مذاکرات در غرفه های نمایشگاه قابل دیدن باشد.

ایران پلاست در کنار همه کاستی ها، پتانسیل هایی دارد که مطلقا قابل صرفنظر کردن نیست. صنایع رو به رشد پتروشیمی و پلیمری کشور، حتما در صورت ایجاد بسترهای تعامل بین المللی می تواند ایران پلاست را به سالهای اوج پیشین خود برگرداند، البته که فاصله به وجود آمده با همتاهای منطقه ای به این راحتی ها قابل کم شدن نخواهد بود. یکی از نقاط قوت برگزاری ایران پلاست در این سالها بخش خبری و اطلاع رسانی آن بوده است. هر چند همواره و با جزییات ایرادات جدی وبگاه رسمی نمایشگاه را گوشزد کرده ایم، اما باید توجه داشت که در چنین شرایطی تولید محتوا از سوی تیم نیپنا و ستاد خبری ایران پلاست که چند سالی است توسط گروه رسانه ای بسپار مدیریت می شود، هر چند بسیار سخت، اما هدف معرفی دستاوردهای صنایع پتروشیمی و پلیمری را محقق ساخته است.

نوروزتان خجسته و هر روزتان شاد باد

تبسم علیزادمنیر