سرمقاله شماره 241 دوماهنامه پوشرنگ/ ما و ابر روندهای دنیا

بسپار/ایران پلیمر ابر روندهای دنیا را که در صنایع پلیمر و پوشش نگاه کنیم، احتمالا به یک نقطه خواهیم رسید، حفظ و حراست از زمینی که در آن زندگی می کنیم.
انسان امروز، بالاخره متوجه وخامت اوضاع خانه ای شده که برای آن جایگزینی ندارد. چند سالی هم هست به فکر افتاده تا این روند ضربه زدن مهلک به محیط زیست را کند و یا متوقف کند، که آسان نیست. با این حال نشست های بین المللی با حضور کشورهای صنعتی و در حال توسعه که بیشترین نقش مخرب، به آنها نسبت داده می شود، برای کنترل تغییرات اقلیمی جهانی، مرتبا در حال برگزاری و به روزرسانی قوانین بازدارنده مدون است. در این مسیر برای کشورها سهمی و زمانی برای تطبیق و برنامه ریزی به طور مثال در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای داده شده است.
در کنار این حساسیت های بعضا الزام آور، اصل رقابت پذیری صنایع هم، عملا در
همداستانی با ابر روندها تعریف می شود.
بحران انرژی در دنیا، حرکت به سوی کاهش انرژی های مصرفی و کاربرد انرژی های نو و تجدیدپذیر را سرعت بخشیده. در کنار آن، اهمیت پایداری و اقتصاد چرخشی و فراهم کردن امکان استفاده مجدد و مکرر از منابع و مواد اولیه و مواد زیستی در همه ی دنیای صنعتی رو به تزاید است.
فناوری های نو در سر تیتر اخبار علمی و صنعتی دنیا، در همین موارد خلاصه می شود، و همزمان اقتصادی کردن کسب و کارهای تولیدی، بالابردن دقت و کیفیت و سرعت و کاهش نیروی انسانی در خطوط، انقلاب صنعتی چهارم را رقم زده است.

و ما در کجای معادلات دنیا هستیم؟
در سایه حکمرانی و مدیریت اقتصادی ناکارآمد، دغدغه تولید و تجارت ما بعد از تحریم هایی که دست ما را از انتقال تکنولوژی های روز به داخل کشور کوتاه کرد، هزینه تامین مایحتاج اولیه صنایع از ماشین آلات و مواد تا دانش فنی و غیره را با دور زدن های پیاپی، افزایش داد و ایزوله کردن کشور، راه صادرات را بست، حالا مسایل روز مدیران سازمان ها به سطح “آیا دسترسی آزاد به اینترنت خواهیم داشت یا نه”، تنزل کرده است.
یعنی درست وقتی که دنیا در حال پشت سرگذاشتن نسل چهارم صنعت با به کاری گیری حداکثری اتوماسیون، اینترنت اشیا، ابر داده ها، هوشمند سازی، رایانش ابری و … است، آحاد مردم از دسترسی حداقلی به شبکه جهانی اینترنت محروم شده اند! روزی نیست که هشدارهای کارشناسان را در خصوص زیان های میلیون دلاری به ازای هر ساعت به اقتصاد کشور، صرفا از همین محل، نخوانیم و نشنویم.
متاسفانه اما پس از گذشت دوماه از اعتراضات سراسری در کشور، دست کم تا امروز هیچ اراده و نشانه ای برای شنیده شدن صدای معترضین وجود نداشته است. در طول این مدت و البته به روال سالهای اخیر، یک بار دیگر شاهد ریزش در بازار سرمایه و نوسانات شدید ارزی بوده ایم. نه در وضعیت کسب و کارها، نه در معیشت و نه در آزادی های اجتماعی، تغییری در رویکرد حاکمیتی دیده نمی شود. در چنین شرایطی انتظار امیدواری از نسل آینده ساز کشور برای ماندن و ساختن کم کم زیاده به نظر می رسد و این دردناک ترین حکایت برای ایران فرداست.

تبسم علیزادمنیر