تحلیل های اقتصادی صاحبان صنعت پلیمر و پوشش در خصوص سال های 1401 و 1402/ هوشنگ پارسا، مدیرعامل پلاستیک کار: وضعیت صنایع کوچک و متوسط در سال پیش رو بسیار بحرانی است

بسپار/ ایران پلیمر  سال بد سال باد سال اشک سال شک …

بدون هیچ توضیح و حاشیه نویسی، آنچه در ادامه می خوانید پاسخ گروهی از مدیران صنعت پلیمر و پوشش به سوالاتی است که در ابتدای مطلب آورده ایم. نمی خواستیم کامتان را تلخ تر کنیم. می خواستیم همه مان بدانیم در وضعی که هست چه قدر شبیهیم.

– مهم ترین رویداد اقتصادی سال 1401 چه بود و چه تاثیراتی روی کسب و کار شما در صنعت پلیمر و پوشش داشت؟

– مثبت ترین و منفی ترین تصمیم اقتصادی دولت در سال 1401 را چه می دانید؟

– بزرگترین دستاورد سازمان شما در سال 1401 چه بود؟

– بزرگترین چالشی که در سال 1401 در حیطه فعالیت حرفه ای و تخصصی خود با آن مواجه شدید، چه بوده است؟

-پیش بینی شما برای آینده اقتصادی کشور چیست؟

– نکته دیگری را اگر لازم می دانید، بفرمایید.

 (این گفت و گوها در شماره نوروزی مجلات بسپار و پوشرنگ به چاپ رسیده و به تدریج منتشر خواهد شد.)

 

هوشنگ پارسا: اتفاقات اقتصادی بیشماری از جمله رشد بی سابقه تورم، کاهش بی ترمز ارزش پول ملی، افزایش تحریم های بین المللی و ….  در سال 1401 رخ داده است، به عقیده من با وجود تمام مشکلات پیش آمده در صنایع و کسب و کارها، مهمترین رویداد اقتصادی کشور در سال 1401 فشار و حجم ناامیدی صاحبان صنایع و شاغلین به خصوص جوانان نسبت به بهبود وضعیت کسب و کار و صنایع بوده که مهمترین سرمایه های کشور هستند.

متاسفانه در کشور ما اغلب، تصمیمات سیاسی (داخلی و خارجی) بر تصمیمات اقتصادی و وضعیت اقتصاد و کسب و کار الویت داشته و همچنان دارد. در مجموع با چالش هایی که تحریم های خارجی ایجاد کرده و موانعی که تصمیمات داخلی به وجود آورده است، شاهد رویداد مثبت اقتصادی نبوده ام.

اغلب شرکت ها به سمت تعطیلی پیش می روند یا به سمت کوچک شدن حرکت می کنند. معمولا دست از اجرای پروژه های توسعه ای برداشته اند و حالت ناامیدی خلق شده و حرکت های امیدوارانه صاحبان صنایع را محدود کرده است.

عدم ثبات ارزش پول ملی آفت بسیار بزرگی است که از جهات مختلفی بازدارنده هرگونه فعالیت تولیدی و اقتصادی می باشد. افزایش تورم بدین شکل، یعنی بیش از آنچه فکر می کنیم کنترل امور را از دست داده ایم.

با وجود اینکه کشور ما، ایران راهی جز توسعه و تقویت تولید ندارد، اما دولت نتوانسته است حتی ارزش پول ملی را تا حدی حفظ کند که چالش بسیار بزرگی برای تولیدکننده است و مشکلات بسیاری ایجاد می نماید، تمام تلاش ما این است که جایگاه خود را حفظ کنیم و از ریل خارج نشویم. نتوانسته ایم دستاورد جدیدی داشته باشیم. اگرچه اعتقاد دارم حفظ وضعیت تولیدی موجود و منطبق با شرایط سال های گذشته دستاورد بسیار بزرگی است.

در خصوص فعالیت حرفه ای به عقیده بنده  در زمان رکود، چالش برای همه صنایع  وجود دارد. ما هم بخشی از این زنجیره هستیم که مطمئنا از این چالش ها بی بهره نیستیم. البته معمولا به دلیل ساختار اقتصادی حاکم، آسیب بیشتری متوجه صنایع کوچک و متوسط می باشد.

در سال 1400 و 1401 ما راهکار مفیدی از سوی تصمیم گیران ندیدیم که بتواند برای اقتصاد راهگشا باشد، هدفگذاری ها مشخص نیست.

با وجود قوانین محدودکننده وزارت امور اقتصاد و دارایی که روز به روز عرصه را بر تولیدکننده تنگ تر کرده است، انرژی زیادی از ما برای ثبت امور مالی به شیوه های مورد نیاز سازمان های گوناگون هدر می رود. از طرف دیگر با وجود تمام مشکلات موجود در حفظ کیفیت محصولات و جلب اعتماد مشتریان صادراتی، راه حل کارآمدی برای انتقال پول از کشورهای دیگر به ایران وجود ندارد، در حالیکه رقبای صادراتی ما می توانند با بهره گیری از ال سی های بین المللی با شرایط پرداخت اعتباری با مشتریان خود قرارداد ببندد.

در کنار همه این موارد بانک مرکزی، بخشنامه های ناکارآمد متعددی جهت رفع تعهد ارزی صادرکنندگان وضع می نماید، به نظر می رسد تصمیمات اقتصادی در اتاق های در بسته بدون در نظر گرفتن شرایط حاکم بر جهان و وضعیت صادرکنندگان، کسری دولت را می خواهد از جیب تولیدکننده تامین نماید، که در نهایت فشار آن بر قشر کارمند و کارگران شریف خواهد بود که سفره آن ها روز به روز کوچک تر می شود.

مگر تولید کننده به جز نیروی کار چه سرمایه ای در اختیار دارد که آن هم هر روز نا امیدتر و ناتوان تر می شود و با وجود فشارهای تورمی موجود ظرفیت ذهنی و جسمی برای خلاقیت، ایده پردازی، توسعه و بهبود در نیروی انسانی وجود ندارد.

کشور ما در دهه های گذشته فرصت های زیادی را در عرصه اقتصاد از دست داده است، نتیجه آن  شرایط رکود تورمی بی‌‌‌سابقه‌‌‌ای است که در کشور تجربه می شود. ما در دهه پیش رو با ابرروند های زیادی روبه رو هستیم: از جمله گسترش پدیده‌‌‌های زیست‌‌‌محیطی به خصوص بحران آب، کاهش وابستگی کشورهای توسعه‌یافته به نفت و گاز، گسترش سالمندان جمعیت کشور، در این میان با از دست دادن فرصت ها سهم خود را از بازارهای بین المللی کاهش داده ایم. صنایع ما اغلب فرسوده هستند و امکان وارد کردن تکنولوژی یا حتی ماشین آلات مورد نیاز خود، آن گونه که شایسته است را نداریم.

وضعیت صنایع کوچک و متوسط در سال پیش رو بسیار بحرانی است، ما حتی نمی توانیم برای سال جدید هدفگذاری کنیم. مدیریت منایع انسانی به دلیل بحران های حاکم به شدت سخت شده است. بازدهی منابع انسانی کاهش یافته است، توسعه نیروی انسانی دیگر معنا ندارد.

متاسفانه باید بگویم سال آینده سال تورم، رکود و باز هم تورم، رکود و …. خواهد بود.

اگر بخواهیم فعالیت تولیدی و تجاری انجام دهیم،  باید روابط اقتصادی خوبی با دنیا داشته و روابط سیاسی ما پشت روابط اقتصادی قرار گیرد، اما متاسفانه به هر دلیلی، خوب یا بد، روابط سیاسی الویت دارد که آن هم به درستی پیش نمی رود و باعث می شود نتوانیم مسیر پیشرفت را طی کنیم. به همین دلیل است که می گویم  ما تمام تلاشمان را می کنیم که فقط از ریل خارج نشویم.

برای کشور ما راهی جز تقویت و توسعه تولید وجود ندارد.

 

 

(ادامه دارد …)

متن کامل این گفت و گو را در شماره 245 ماهنامه بسپار که در نیمه اسفند ماه 1401 منتشر شده است، بخوانید.

در صورت تمایل به دریافت نسخه نمونه رایگان و یا دریافت اشتراک با شماره های ۰۲۱۷۷۵۲۳۵۵۳ و ۰۲۱۷۷۵۳۳۱۵۸ داخلی ۳ سرکار خانم ارشاد تماس بگیرید. نسخه الکترونیک این شماره از طریق طاقچه  و  فیدیبو  قابل دسترسی است.