پوشش های ضدحریق: اصول اولیه پوشش های محافظتی

شاخص عملکرد پوشش متورم شونده بر اساس میزان ساعت است که بیانگر مدت زمانی است که پوشش می­تواند از زیرایند محافظت کند.

در امریکا، Underwriters Laboratories (UL)، مرکزی است که تایید صلاحیت پوشش­های ضدحریق را صادر می­کند. شایان ذکر است که انواع مختلفی از این نوع پوشش­ها وجود دارد. در بیشتر پوشش­های مورد استفاده در صنعت معماری و ساختمان­ سازی، دسته ­بندی بر اساس ANSI/UL 263 با عنوان ” آزمون ­های شعله برای مواد و سازه­های ساختمانی” صورت می­گیرد. سرعت انتقال حریق طبق UL 263 بر حسب ساعت بیان شده و در مورد کف-سقف، بام-سقف، تیرها، ستون­ ها، دیوارها و تیغه ­ها استفاده می­شود.

یک دسته­ بندی دقیق­تر ANSI/UL 1709 تحت عنوان ” آزمون­های حریق با سرعت رشد بالا جهت محافظت مواد و سازه­های فلزی” وجود دارد. در این دسته ­بندی، طراحی­های مقاوم به حریق جهت حفاظت از سازه­هایی است که در معرض حریق حاصل از مواد نفتی مانند پالایشگاه­های نفت هستند، می­باشد. در حالی که اجرای دسته­بندی ANSI/UL 1709 در صنعت سازه و ساختمان به صورت الزامی وجود ندارد، اما می­تواند اجرای آن در مورد آسمان خراش­ها الزامی شود. هم­چنین پوشش­هایی که در ساختمان­ها استفاده می­شوند، در آینده مقاوم به حریق خواهند شد.

پوشش­ های متورم­ شونده مقاوم به حریق در انواع مختلف ساختمان ­ها بر روی سازه ­های فلزی اعمال شده ­اند. بر روی سازه­ی فلزی محافظ مرکزکنترل این برج کنترل ترافیک، پوشش متورم ­شونده اعمال شده است. تصویر توسط Stanchem Inc. گرفته شده است.

تاییدیه­ های UL 263 و UL1709 شامل جزئیات مهمی مانند نوع و اندازه اجزاء ( به طور مثال ستون، تیغه، گوشه ­ها و …)، ضخامت مورد نیاز پوشش و برای هر یک از اجزای داخلی و یا خارجی مورد نیاز است. هرگونه عدم انطباق تاییدیه UL را لغو و عملکرد حفاظت از حریق پوشش را زیر سوال می­برد. قوانین شهرسازی الزامات مربوط به پوشش­ های مقاوم به حریق را تعیین و اعلام می­کند.

نمونه­ هایی از مواد محافظت کننده در برابر حریق

شایان ذکر است که پوشش­های متورم­شونده بخشی از گروهی بزرگ­تر تحت عنوان “مواد افشانده محافظ حریق[1]” (SFRM) هستند. بخش عمده SFRMها بر پایه سیمان و یا گچ هستند، این در حالی است که پوشش­های متورم­شونده بیش­تر شبیه به پوشش­های مایع هستن که به طور معمول مورد استفاده قرار می­گیرند. SFRM های پایه سیمانی در محل پروژه باید با ضخامت بالاتری در مقایسه با پوشش ­های متورم ­شونده روی قطعه فلزی اعمال شوند تا به سرعت حریق مورد نیاز برسند.

یک دسته­ بندی UL دیگر نیز تحت عنوان “پوشش­های تاخیرانداز حریق” وجود دارد که باید از پوشش­های متورم ­شونده تفکیک شوند. پوشش­هایی که در این دسته ­بندی قرار می­گیرند باید توانایی کاهش 50 درصدی سرعت گسترش حریق در سطح قابل اشتعال را داشته باشند. سطوحی که در این دسته­بندی جای دارند شامل چوب، تخته و کاشی­ های سلولزی و تخته­ ها و صفحات رشته­ای جهت­دار[2] (OSB) هستند. مشابه پوشش ­های متورم ­شونده، پوشش­ های تاخیرانداز باید تحت قوانین شهرسازی بر روی سطوح داخلی مانند دیوارها و یا سقف اعمال شوند.

(ادامه دارد …)

(ادامه دارد …)

(ادامه دارد …)

(ادامه دارد …)