یادداشتی بر نشست خبری روز گذشته در انجمن صنایع همگن پلاستیک (استان تهران)/ هیات مدیره بی دفاع

از بسپار/ ایران پلیمر تلفنی دعوت می شود تا در نشستی خبری حضور داشته باشد. موضوع جلسه، ظاهرا ارایه “گزارش هیات مدیره” ششم انجمن صنایع همگن پلاستیک است در آستانه انتخابات هفته آتی.

چرا حالا؟ (گزارش هیات مدیره معمولا در مجامع به اعضا ارایه می شود و نه یک هفته پیش از انتخابات برای رسانه ها). بازرس انجمن (نقل به مضمون) می گوید: چرا حالا نه؟! راست می گوید.

دوره ششم انتخابات این انجمن (بیش از سه سال پیش) یک بار به دلایل قانونی ابطال شد. انتخابات مجدد هم بی حاشیه نبود. اعضای فعلی هیات مدیره (سه نفر باقی مانده از هفت نفر منتخب مجمع!) کسانی هستند که با حمایت هیات مدیره دوره بعدی (دوره هفتم!)، روی کار آمدند. هرچند بعدتر زیر میز زدند و کافه را به هم ریختند و این به مذاق خیلی از آن حامیان خوش نیامد.

 

انتخابات هفته آینده در 28 بهمن ماه، دست کم با اطلاعات امروز، غیررقابتی است. یعنی جز فهرستی به سرلیستی مهرداد صادقی نکو که شب گذشته خود را به نشست با رسانه ها رساند تا از ائتلاف موردنظر خود رونمایی کند، اصولا نامزد یا نامزدهایی که شانسی برای رقابت با این گروه داشته باشند، ندارد. ( افراد معرفی شده فهرست مورد اشاره: حمید شمسایی، علی حیدری، سلمان قنداق ساز، مهدی باستان فر و علیرضا خلیلی)

 

جلسه شب گذشته تلاشی دیرهنگام از سوی رییس انجمن صنایع همگن پلاستیک (علی معین فر) بود (دوره ششم به تنهایی چهار رییس به خود دید!) تا فشارهایی را که در این مدت متحمل شده با رسانه ها در میان بگذارد. در این جلسه ابوالفضل شیخ نجفی از وقت و انرژی خود در این چند سال برای شکست غول مالیات های معوقه انجمن گفت، مهدی باستانفر با علاقه ای ویژه از شرکت تعاونی تامین نیازی که در سایه انجمن شکل گرفته و مستقل شده و علیرضا خلیلی بیشتر سکوت کرد تا راه خود را برای حضور در دور آینده هموارتر کند.

 

بدهی 938 میلیونی (اصل و جرایم) انجمن مربوط به سال های 85 تا 95 با پیگیری های هیات مدیره ششم و تیم همکاران انجمن در بخش امور مالی و البته با استفاده از قانون بخشودگی جرایم مالیاتی سال جاری که به داد آنها رسید، در نهایت با پرداخت 238 میلیون تسویه شده است. (مبلغی که از محل “بخشی” از گلریزان برگزار شده در هیات مدیره پنجم تامین شد.)

 

ساماندهی حضور انجمن به نمایندگی اعضا در برخی نمایشگاه های خارجی و شرکت در جلسات پالایش واحدهای تولیدکننده در سازمان صنعت و معدن استان تهران از دیگر نکاتی بود که در کارنامه هیات مدیره ششم نوشته شد.

اندکی از بسیار. دست کم در این سالها انجمن پتانسیل برگزاری دو رویداد بزرگ را از دست داد … جشنواره ملی برگزیدگان صنعت پلاستیک (بعد از 9 دوره برگزاری) و گردهمایی سالانه نوروزی دست درکاران صنعت پلاستیک که آخرین بار دو سال پیش برگزار شد.

هیات مدیره دوره ششم دفاعی برای کارهایی که نکرد، نداشت جز دست تنهایی. اگر هیات مدیره های ادوار گذشته توانسته بودند با جایگاه اجتماعی خود در این صنعت، دفتر انجمن را به پایگاهی برای خیلی های دست درکار صنعت پلاستیک تبدیل کنند، در این دوره درهای انجمن نه تنها بر روی خبرنگاران بلکه بر روی همکاران هم بسته بود. علی معین فر این را همان ابتدای جلسه پذیرفت.

بله آنها اول تنها شدند (با دومینوی استعفای ژوبین قاسمی، محمد بختیاری، علیرضا ترک و سعید زکایی) و تنها ماندند چون انتخابشان این بود.

 

این گروه رسانه ای امیدوار است که هیات مدیره آینده برای “همه ی” صنعت پلاستیک در چارچوب ظرفیت های قانونی خود، دستاوردهایی بی مانند داشته باشد.

 

(پی نوشت: من به انجمن صنایع همگن پلاستیک علاقه ای شخصی دارم. این انجمن کمی بعد از انتشار نخستین شماره های مجلات بسپار شکل گرفت. در روزهای جوانی ام. انگار با هم بزرگ شده ایم. از همه آدم های آن روزها خاطراتی در ذهن دارم که پر از شور و امید به فرداها بوده.

وقتی عیسی غریبی دردنامه می نویسد و از هرویک یاریجانیان می خواهد که در انتخابات انجمن صنایع همگن پلاستیک دخالت نکند، می دانم که او هم (با همه اختلاف سنی که داریم و احترام بی حد پیشکسوتی اش) جنس علاقه اش به انجمن با من یکیست. هرچند که او در معماری این بنا هم نقش اصلی داشته و من نه.

وقتی علی معین فر صدایش می لرزد و از فشارها می گوید، می دانم که راست می گوید. ابوالفضل شیخ نجفی وقتی از رفت و آمدهای هر روزه اش به اداره دارایی می گوید که نهایتا به حل مشکلات مالیاتی انجمن منجر شده، البته که می دانم او و دیگران در این دوره ی هیات مدیره، وارث اشتباهات هیات مدیره های قبلی بوده اند.

حتی وقتی می گویند (من پس از اتمام جلسه، دفتر انجمن را ترک کردم) مهرداد صادقی نکو شب گذشته، دبیر انجمن را “واداشته” تا در شب دیروقتی، عضویت پرونده هایی را که با خود به همراه آورده به پشتوانه ی واریز حق عضویت هایی که “کسی” پرداخته، صادر کند، می دانم که او برای دستیابی به آنچه که می خواهد و دنبال می کند، جدی است (دوست دارم فکر کنم نه به هر قیمتی) و از این جهت تحسینش می کنم.  

وقتی همزمان با نمایشگاه تهران پلاست، رییس پیشین مستعفی یا برکنار شده اتحادیه پلاستیک (به دلیل اتهامات و پرونده قضایی در خصوص فساد سازمان یافته در توزیع مواد اولیه) را دست در دست و شانه به شانه رییس و عضو موثر هیات مدیره های چندین تشکل ماشین ساز می بینم، می دانم که حتما چیزی در حال استحاله است که اتفاقا در خلأ قانونی شکل  می گیرد و تنها با همان قانون هم هست که می شود مانعش شد. البته که کسی چندان انگیزه ای برای اینکارها ندارد.

می دانم که این بار هم پذیرفتن آرای اعضای دارای  پروانه صنعتی (چنانکه در اساسنامه انجمن آمده است) وآرای دارندگان پروانه های صنفی صادره از اتحادیه، چالش مجمع خواهد بود.برخی اصولا با کنار هم قرار دادن این دو گروه در یک بستر تشکلی مخالفند دلایلی هم دارند از عدم تناسب اندازه فعالیت تا هم سنخ نبودن مطالبات. برخی موافقند اما، چرا که معتقدند به این ترتیب حق حضور در انجمن ها از کارگاه های فعال در داخل محدوده 120 کیلومتری تهران که امکان دریافت مجوز صنعتی ندارند،سلب می شود. راهکار، یا ایجاد یک تشکل جدید برای دسته اخیر است یا ایجاد بستر قانونی لازم برای تجمیع. شخصا با تعدد تشکل ها مخالفم و فکر می کنم اثرگذاری آنها در فریاد زدن یک صدای واحد است و نه زمزمه هایی پراکنده.

همه اینها را گفتم که بگویم من از جنس آدم های امروزی نیستم. بدتر و خوبتری هم در کار نیست، فقط جورمان فرق دارد. ما یک رسانه مستقل باقی می مانیم و حق نقد و غیر آن را برای خودمان محفوظ نگه خواهیم داشت. نه بی تفاوتیم و نه جانبدار در بستر بده بستان ها. آرمان ساز و آرمان خواه، تا وقتی که باشیم./ تبسم علیزادمنیر)