یادداشت سعیده خلجی به بهانه انتشار دویستمین شماره ماهنامه بسپار: نخ تسبیح!

بسپار/ ایران پلیمر سعیده خلجی کارشناسی پلیمر را در پلی تکنیک گرفته و در تربیت مدرس تهران با رتبه نخست در کارشناسی ارشد پلیمر دانش آموخته شده است. از آنها ست که حضورش در بسپار هر چند کوتاه بود  (دو سال، اندکی افزون و کم) اما حجم حضورش خیلی  بیشتر از اینها ست. کار او در بسپار کیفییتی درخشان داشت. شماره 200 بسپار که منتشر شد، خواست که برای ما بنویسد و نوشت. کمی دور است از مرام ما در انتشار اینهمه تعریف ولی حجب ذاتی اش، جایی برای انکار ما نگذاشت.

نوشتن در مورد بسپار برایم سهل است. همراه با واژه ی بسپار هزاران کلمه به ذهنم هجوم می آورند اما انگشتانم بر روی دکمه های صفحه کلید متحیر می مانند؛ از کجا شروع کنم؟ کدام خاطره را پی بگیرم؟ کدام لحظه برایم روشن تر است؟ شاید همانجا که خانم مهندس علیزادمنیر برایم شد تبسم. 
بسپار خانواده ی بزرگی است و حضور و تلاش بسیاری آن را به این نقطه رسانده اما نقطه اتصال آن همه و نخ تسبیح این همه ماجرا، تبسم است و پایمردی او در این همه سال و روزگاری که پای بسپار سپری کرده است، طوری که امروز نمی توان تفکیکی بین او و بسپار قائل شد.
روشن به یاد نمی آورم که از چه زمانی به او گفتم تبسم اما این نقطه آغاز دوستی ای بود که بسیار برایم ارزشمند است. بسپار برای من تازه دانش آموخته شده، فقط محل کار نبود، خیلی چیزها آنجا یاد گرفتم از شناخت صنعت تا ایمان به کار.
تبسم یکی از آدم های مومن روزگار ماست. مومن به کارِ درست و درست کارکردن و شبیه نشدن به آنچه از آن برحذر است، کژی هایی که عادی شده اند. رواداری دیگر خصیصه مهم او و بسپار است و به نظرم ایمان به کار، درست و سخت کار کردن و رواداری، نیاز امروز ایران ماست.
شاید این نوشته نباید این قدر شخصی می شد اما برای من بسپار و تبسم درهم تنیده اند و نوشتن در بزرگداشت انتشار دویست امین شماره ی بسپار فرصتی شد برای گفتن از این انسان یگانه و دوست داشتنی. به امید روشن تر شدن روزگارمان.

سعیده خلجی