یک بار دیگر نبود تشکل های توانمند و کارآمد در کشور در زمان بحران، تبعات خود را نشان داد
بسپار/ ایران پلیمر حالا دیگر حدود سه هفته از اعلام رسمی شیوع ویروس کرونا در کشور می گذرد و ظاهرا چند هفته سخت دیگر تا کنترل بیماری پیش روست.
با جهش میزان تقاضا برای برخی محصولات بهداشتی و پزشکی از جمله انواع ضدعفونی کننده ها، ماسک های تنفسی، گان (لباس های) جراحی و اسپان باندها (ملحفه های یکبارمصرف)، دستکش های جراجی و انواع یکبارمصرف پزشکی و معمولی آن و … کمبودها به یکباره خود را نشان دادند. صادرات ممنوع شد. واردات کالاهای اینچنینی در گروه کالاهای اولویت یک با اختصاص ارز دولتی و بدون اعمال تعرفه قرار گرفت، اما همه اینها بحران را مدیریت نکرد.
درگیری جهانی با این ویروس، همه ی کشورها را در حالت احتیاط قرار داده بود.
طبیعی است که در این شرایط باید سریعا کارگروه های مدیریت بحران در سطح کلان تشکیل و با ایجاد زیرگروه های تخصصی، نیازسنجی و با طبقه بندی و اولویت دهی به نیازها در راستای تامین آنها، امکانات موجود در کشور را به کار می گرفتند.
اتفاقی که متاسفانه نیفتاد و هنوز هم نیفتاده.
در حوزه صنعت پلیمر که تامین مظروفات انواع محصولات بهداشتی، دارویی و ضدعفونی کننده از نیازمندی های اولیه تولیدکنندگان و عرضه کنندگان بود، همچنین در حوزه تولید منسوجات نبافته و دستکش ها اساسا هیچ داده ی قابل اعتماد و مدونی وجود نداشت. کاری که از نخستین خروجی های تشکل های تخصصی در تمامی کشورهای توسعه یافته است. دانستن ظرفیت های موجود در خطوط تولید در کارخانه و کارگاه های بزرگ کشور که بتوانند متناسب با نیاز زمان بحران به خدمت گرفته شوند هم می توانست کمکی به این فرایند باشد که باز در مورد آن سکوتی نسبتا تلخ موجود بود و دست کم مدیریتی روی آن اعمال نشد.
(در شرایطی که این دفتر رسانه ای هم برای کمک به شکستن چرخه همه گیری به صورت نیمه فعال مشغول به کار بود، همه توان خود را به کار گرفت تا از داده های موجود در بانک اطلاعات تخصصی این رسانه، پلینریس برای پاسخگویی به انبوه تماس های دوایر دولتی و خصوصی نیازمند خرید و تامین موارد یاد شده استفاده کند که حتما کافی نبود.)
تنها ایده درست در انجمن ملی صنایع پلیمر مطرح شد با تشکیل کارگروهی برای مقابله با بحران … اما خروجی های این کارگروه هم تا الان روشن نیست.
فعالیت های جزیره ای در تشکل ها و رسانه های کشور و واگذاشتن هر برنامه ای به روزهای بحران همین سردرگمی امروز را به دنبال خواهد داشت. همین دیر بودن همیشه را!
این روزها تلنگری است برای حاکمیت هم که وجود تشکل های بخش خصوصی را هم جدی بگیرد و هم به جای تحدید آنها، در تقویت بسترهای وجودی آنها بکوشد.
قبلا هم بارها گفته ایم خوب است گاهی از روی دست دنیا فقط نگاه کنیم! و بعد به تشخیص خودمان سراغ بومی سازی برویم.
