سرمقاله شماره 223 ماهنامه بسپار در اردیبهشت ماه/ ضرورت نو شدن …
هیچ چیز مثل گذشته نیست. نمی تواند باشد.
چرا برای اگر نه همه ما، برای خیلی از ما خواندن کتاب “سرگذشت ندیمه” یا دیدن سریال آن، خارج از تحمل است؟!
چون به ما از بازگشت به گذشته می گوید … و انگار فقط ما می دانیم که برگشت به عقب می تواند در واقعیت اتفاق بیفتد.
گذشته همیشه آن خانه قدیمی حیاط مرکزی با دیوارهای آجری و حوض آبی رنگ نیست که چند سیب تازه چیده شده از درخت کنج باغچه در آن غوطه بخورند و هندوانه های ترک دوچرخه پدربزرگ را با شادی کودکانه در آن رها کنیم تا بعد از آبپاشی عصرگاهی مادربزرگ و بلند شدن بوی نم خاک، روی تخت چوبی، میوه های خنک شده را با در و همسایه شریک شویم و … بخندیم. عمیق.
آن خانه های قدیمی حالا هزار درد فرسودگی دارند، آن اندک باقی مانده هاشان. اگر ساکنشان باشی تازه می فهمی که زندگی درشان چه قدر سخت است و آواز خوش دهل شنیدن از دور برایشان مصداق دارد. اصلا همه چیز را که نو کنی به هر قیمتی، تازه می رسی به امنیت. بگذریم.
خلاصه که دنیا راهی را رفته که برگشتی ندارد. اصلا فراموش کنید این قصه پر درد همه گیری ویروس اخیر را. اصلا زمین دارد برای آدم ها کوچک می شود یا ناکافی یا هر چه. برخی از ما برخی دیگر را می بلعیم و آنهایی که می مانیم از گرده های هم بالا می رویم تا زندگی میان سیاره ای را تجربه کنیم مثلا.
اصلا قصد ندارم وارد فضای اخلاقیات بشوم، کسی حوصله اش هم نمی رسد.
اصل داستان این است که ما هم برای بقا راهی نداریم جز نو شدن. در همین سرزمین و با همین اقتصاد.
دوست جوانی امشب به بهانه ای تعریف کرد که به عنوان یکی از اعضای تیم مشاوری برای راهبری پروژه ای در یک شرکت شناخته شده صنایع غذایی مشغول به کار شده. پرسیدم چه پروژه ای؟ گفت تدوین استراتژی، و تاکید کرد که از قبل چنین برنامه ای مطلقا در مجموعه موجود نبوده. بله، بی پشتوانه این اصول اولیه و به شیوه های سنتی، دیگر کارها پیش نمی روند.
راهی نداریم جز اینکه با واژه های نوکاربرد در دنیای علم و کسب و کار و خلق ثروت و قدرت و … آشنا شویم. چه به عنوان صاحب ایده و چه به عنوان سرمایه گزار صرف، بدانیم که استارت آپ ها چگونه در دنیای امروز کسب و کار می تازند و پیش می روند؟ شتابدهنده ها چه مجموعه هایی هستند؟ سرمایه گزاری خطرپذیر چیست؟ منتورها چه کسانی هستند؟ تامین مالی یعنی چه و هزار و یک دیگر. پتانسیل بسترهای حمایتی دولتی و خصوصی را بشناسیم. کمی از دایره ملی خارج شویم و برای تحقق آنچه در ذهن داریم، به بازارهای جهانی اگر سخت است، به بازارهای منطقه ای نگاه کنیم. خطر کنیم، آگاهانه.
در صنعت پلیمر خودمان دنبال زمینه های نو در دنیای به سرعت پیش رونده امروز باشیم. شرایط همیشه مثل امروز نمی ماند و دنیای فردا منتظر آورده های دیروزی ما نیست.
تبسم علیزادمنیر
