در چشمانش برق شیطنتی هست که ناخودآگاه لبخند به لب آدم می آورد. آن روسری های رنگ به رنگی که همیشه بر سر دارد، خودش یک پیام است که با صدای خنده های آزاد گاه و بیگاهی که در ساختمان دفترش می پیچد، تکمیل می شود.