سرمقاله تبسم علیزادمنیر در شماره 256 مجله بسپار، بهمن ماه/ بر لبه هولناک سقوط
بسپار/ایران پلیمر با دوستی از مدیران صنعت پلیمر صحبت می کردیم. گفت اگر کشور کاملا تصادفی هم اداره می شد، باید نتیجه ای بهتر از آنچه که در آن هستیم، می گرفتیم. مگر در این به قهقرا رفتن عمدی در کار باشد.
سالهاست که فعالان اقتصادی کشور در نبود ثبات، امنیت و آزادی اقتصادی، تلاش می کنند به تنهایی باری را که بر دوش خود به عنوان یک وظیفه فردی/جمعی احساس می کنند، به منزل برسانند، از مسیری به شدت سنگلاخ و پر از موانع مشهود و غیرمشهود.
چیزی که بیش از همه مدیران کسب و کارها را در فشار و تنگنا قرار می دهد، عدم وجود شرایط پایدار و به دور از عدم قطعیت هاست.
شاخص هایی همچون نرخ تورم، نرخ ارز، کسری بودجه دولت و تراز پرداخت ها معیارهایی برای سنجیدن میزان ثبات اقتصادی در کشورها هستند. مواردی که در ایران سالهاست به صورت سرطانی و نامتوازن تکثیر و آنچه با عنوان جراحی اقتصادی در دولت اخیر از آن یاد شده، نه تنها به بهبودی منتهی نشده، بلکه بدبینانه ترین چشم اندازهای اقتصادی را پیش از موعد، عینیت بخشیده است.
چنانکه گروه بزرگی از اقتصاددانان بنام کشور پیش بینی می کردند، بدون دستیابی به توافق های بین المللی و حذف چالش های سیاسی منطقه ای و فراملی (هسته ای و همه آنچه که بعدتر به آن اضافه شد) و پذیرش توافق نامه های جهانی مبادلات مالی FATF، وعده های خوش رنگ و لعاب عمدتا انتخاباتی، مجالی برای تحقق ندارد و صرفا رویکردی پوپولیستی ست.
آنچه امروز متاسفانه کشور از آن به شدت رنج می برد، فقدان حکمرانی مطلوب و کاهش وحشتناک سرمایه اجتماعی است. خروج (یا به بیان دقیق تر اخراج) سرمایه مالی و انسانی، با سرعتی افسارگسیخته موید این نظر است.
به لحاظ جامعه شناختی می توان دورنمایی تیره خصوصا برای طبقه کم برخوردار متصور بود.
برای سال آینده رشد اقتصادی طبق اعلام بانک جهانی در ایران به حدود 2 درصد می رسد که نشان از روندی کاهشی دارد. رشد بخش صنعت و خدمات هم از همین الگو پیروی می کند.
نرخ تورم با کاهشی غیرمحسوس در حدود 40 درصد و بالاتر از میانگین تورم بلندمدت کشور خواهد بود که این پایداری تورمی حتما به نفع فعالان تولید نیست.
همچنین یکی از نگرانی های قابل توجه در اقتصاد کشور، استمرار روند فعلی در افت سرمایه گذاری های واقعی به عنوان یکی از محرک های جدی و مهم رشد اقتصادی کشور است که باید برای آن نگران بود.
در حالیکه سفره های معیشت مردم روز به روز کوچکتر می شود، بخش خصوصی معتقد است که در صورت مدیریت منابع، اقتصاد ایران توان این را دارد که دو و نیم برابر شود.
اراده ای از بالادست و امیدی در بدنه جامعه برای تغییرات راهبردی در مملکت دیده نمی شود. آنچه آینده را خواهد ساخت، همتی گاه بیش از توان زنان و مردان این سرزمین، در کنار وقوع رخدادهایی نامنتظر است.
تبسم علیزادمنیر
