اختصاصی بسپار/ بسته بندی های پلاستیکی راه حل برون رفت از بحران اتلاف منابع غذایی در دنیا

گروه ترجمه و تولید محتوا در بسپار/ ایران پلیمر ما به دیدگاه جدیدی در مورد پلاستیک نیاز داریم. به رغم فشارهای قابل توجه برای کاهش استفاده از پلاستیک و هشدارهای مربوط به اثرات زیست محیطی آن، پلاستیک‌ها نقشی حیاتی در دستیابی به جهانی پایدار و امکان پیشرفت مداوم جوامع ایفا می‌کنند.

ماه آینده، سازمان ملل میزبان رویدادی به مناسبت روز جهانی آگاهی در مورد از دست دادن مواد غذایی و کاهش ضایعات خواهد بود. همانطور که سازمان ملل خاطرنشان می‌کند، در جهانی که میلیون‌ها نفر گرسنه هستند، ما 14 درصد از مواد غذایی تولید شده را در فاصله زمانی برداشت تا خرده فروشی از دست می‌دهیم و تخمین زده می‌شود که 17 درصد از تولید جهانی غذا به هدر می‌رود. در ایالات متحده، بر اساس آمارهای وزارت کشاورزی، بین 30 تا 40 درصد از مواد غذایی هدر می‌رود. وقتی این اتفاق می‌افتد، تمام منابعی که برای تولید غذا استفاده می‌شود – از جمله آب، زمین، انرژی، نیروی کار و سرمایه – به هدر می‌رود. به گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده، دفع این مواد غذایی از دست رفته و ضایعات در محل‌های دفن زباله به طور قابل توجهی سبب انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود. زیرا پسماندهای آلی (مانند مواد غذایی) در هنگام تجزیه متان منتشر می‌کنند – گازی که 25 برابر دی اکسید کربن در به دام انداختن گرما در جو زمین موثر است.

بدون بسته بندی پلاستیکی، ضایعات مواد غذایی حتی بیشتر می‌شود. زیرا هر چه یک ماده‌ی غذایی بیشتر تازه بماند، شانس بیشتری برای مصرف شدن دارد. اینجاست که پلاستیک‌ها در حفظ مواد غذایی و جلوگیری از هدر رفتن نقش حیاتی دارند. بسته بندی می‌تواند با ایجاد یک سد محافظ به کاهش فساد مواد غذایی کمک کند. با محافظت در برابر نور، اکسیژن، گرما و رطوبت که می‌تواند غذاها و نوشیدنی‌های فاسد شدنی را تخریب کند، ماندگاری مواد غذایی افزایش پیدا می‌کند. برای مثال، فیلم پلاستیکی می‌تواند عمر ماندگاری گوشت را تا 10 برابر بیشتر کند. ما فواید مشابهی را برای طیف وسیعی از غذاها می‌بینیم.

حذف پلاستیک هدر رفتن مواد غذایی را می‌افزاید، امنیت غذایی و در دسترس بودن را کاهش می‌دهد و باعث افزایش هزینه غذا می‌شود. آن هم در زمانی که تورم بالا در سراسر کشورها بودجه‌های خانوار را افزایش می‌دهد.

اگر می‌خواهیم جهان را تغذیه کنیم و از محیط‌ زیست محافظت کنیم، مهم است که بدانیم پلاستیک‌ها باید همچنان در سامانه‌های غذایی ما جایگاهی داشته باشند، حتی زمانی که قصد داریم اثرات زیست‌محیطی مواد را به حداقل برسانیم.

زباله‌های پلاستیکی یک مشکل رو به رشد

هدف در اینجا هرگز کم اهمیت جلوه دادن نگرانی‌های زیست محیطی مستدل پیرامون زباله‌های پلاستیکی نیست. زباله‌های پلاستیکی در دو دهه‌ی گذشته دو برابر شده و با این روند تا سال 2060 مجدداً سه برابر می‌شود. طبق گزارش OECD، در سراسر جهان، تنها 9 درصد زباله‌های پلاستیکی بازیافت می‌شوند. بقیه (19٪) سوزانده می‌شوند، در پایگاه‌های کنترل نشده (22٪) ریخته می‌شوند، یا به محل‌های دفن زباله (50٪) ختم می‌شوند.

در مواجهه با این مشکل رو به رشد، دولت‌ها شروع به اقدام کرده اند. در سال 2002، بنگلادش اولین کشوری بود که کیسه‌های پلاستیکی نازک را ممنوع کرد. تا سال 2021، اتحادیه اروپا بشقاب‌های پلاستیکی یکبار مصرف، کارد و چنگال و غیره و همچنین فنجان‌ها، ظروف غذا و نوشیدنی ساخته شده از پلی استایرن را ممنوع کرد.

اخیراً، کالیفرنیا قانونی را وضع کرده است که مطابق آن تا سال 2032 باید تمام بسته بندی‌های موجود در این ایالت قابل کود شدن یا بازیافت باشد.

کاهش پلاستیک تنها یکی از راه حل‌ها است. پلاستیک‌ها نه تنها برای محافظت از غذا، بلکه برای مصارف مختلف دیگر، از جمله در داروسازی برای بسته‌بندی قرص‌ها، دستگاه‌ها و تجهیزات پزشکی و زیرساخت‌های حیاتی پزشکی ضروری هستند.

علاوه بر این، جایگزین‌ها لزوما برای محیط زیست بهتر نیستند. به عنوان مثال، پلاستیک اغلب سبک‌تر از سایر گزینه‌ها است، که به معنای سوخت کمتر و انتشار گازهای گلخانه‌ای کمتر برای انتقال آن است. در واقع، وزن سبک پلاستیک دلیل اصلی استفاده از آن در ساخت وسایل نقلیه الکتریکی است. زیرا از آن به جای فلز برای کاهش جرم و توان مورد نیاز استفاده می‌شود. از آنجایی که فشار برای برق رسانی ادامه دارد، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که استفاده از پلاستیک به طور چشمگیری افزایش یابد.

تحولی در بازیافت

دو راه حل پیش روی معضل زباله‌ها وجود دارد: باید بسته بندی‌های پلاستیکی را کاهش دهیم و در کنار آن باید مقدار بیشتری از پسماندهای پلاستیکی را بازیافت کنیم. البته بازیافت، درست مانند کاهش، چالش‌های خاص خود را دارد.

مقررات مربوط به پلاستیک بازیافتی مورد استفاده در بسته بندی مواد غذایی و داروها شدیداً سختگیرانه است. از طرفی بسیاری از مواد برای زیرساخت‌های بازیافت مکانیکی سنتی نامناسب هستند.

بازیافت مکانیکی زباله‌های پلاستیکی را خرد می‌کند و سپس آن را ذوب می‌کند تا دوباره مورد استفاده قرار بگیرد. اما ساختار شیمیایی را به طور قابل توجهی تغییر نمی دهد. برای مثال PET تا حد زیادی رایج ترین پلاستیکی است که به صورت مکانیکی بازیافت می‌شود.

با این حال، انواع دیگر پلاستیک هستند که نمی توان آن‌ها را به این روش فرآوری کرد. به عنوان مثال، پلاستیک‌های گرماسخت از بسپارهایی ساخته شده اند که پیوندهای شیمیایی برگشت ناپذیری را تشکیل می‌دهند که قابل بازیافت نیستند. فیلم چسبنده یک مثال واضح است. با جمع‌آوری، دسته‌بندی و فرآورش معمولاً کمتر از 10 درصد زباله‌های پلاستیکی بازیافت می‌شوند.

از آنجایی که خواص پلاستیک‌های بازیافتی مکانیکی برای استفاده در بسته‌بندی مواد غذایی بسیار تغییر می‌کند، معمولاً به مواد بکر مشتق شده از منابع نفتی نیاز است. با این حال، یک راه حل وجود دارد.

فناوری فرآیند UpCycle Honeywell از فناوری تبدیل مولکولی، تجزیه در اثر حرارت و مدیریت آلاینده‌ها برای تبدیل زباله‌های پلاستیکی به مواد اولیه بسپاری بازیافتی Honeywell استفاده می‌کند. سپس می‌توان از ماده‌ی حاصل شده برای ایجاد پلاستیک‌های جدید استفاده کرد. این روش به طور پیوسته می‌تواند پلاستیک زباله را به بلوک‌های ساختمان مولکولی خود تجزیه کند تا یک نفت بسپاری بازیافتی (RPO) ایجاد کند که برای ایجاد پلاستیک جدید و با کیفیت بکر استفاده شود. این مواد حتی برای پلاستیک‌های بسته بندی مواد غذایی و دارویی ایده آل هستند. به این ترتیب مشکل زباله‌های پلاستیکی بدون از دست دادن تاثیر مثبت پلاستیک در زنجیره تامین مواد غذایی کاهش می‌یابد.

فناوری فرآیند UpCycle، پلاستیک‌های متعددی را می‌تواند بازیافت کند که شامل بسته‌بندی‌های رنگی، انعطاف‌پذیر و چند لایه و همچنین پلی استایرن می‌شود که در حالت عادی زباله‌های پلاستیکی غیرقابل بازیافت هستند.

فناوری UpCycle Honeywell این پتانسیل را دارد که به بازیافت تقریباً 90٪ از پلاستیک‌های پسماند کمک کند. این فناوری نقش حیاتی در حرکت به سمت یک اقتصاد چرخشی دارد.