اختصاصی بسپار/ تجزیه پلاستیک ها با افزودن قند!

گروه ترجمه و تولید محتوا در بسپار/ایران پلیمر بسیاری از پلاستیک هایی که زیست تخریب پذیر نامیده می شوند فقط تحت شرایط خاصی تجزیه می شوند. با این حال، محققان دانشگاه Bath اخیراً رویکردی برای تجزیه پلاستیک ها با کمک نور UV پیدا کرده اند.

به دلیل اینکه نگرانی عمومی در مورد زباله های پلاستیکی در حال رشد است،در حال حاضر PLA پلی لاکتیک اسید که از اسید لاکتیک حاصل از تخمیر قندها ساخته می شود، به عنوان یک جایگزین تجدید پذیر و با دوام برای پلاستیک هایی که از محصولات نفت خام به دست آمده اند، شناخته می شود. در همه موارد از جمله کیسه های چای و فنجان های یکبار مصرف تا چاپ و بسته بندی سه بعدی قابل کاربرد است. هرچند این ماده غالبا به عنوان زیست تخریب پذیر نام گذاری می شود اما در محیط طبیعی، به عنوان مثال در خاک یا آب دریا، تجزیه پذیری محدودی دارد و تنها در شرایط تجزیه صنعتی با رطوبت و دماهای بالا تخریب می شود.

در حال حاضر، محققان مرکز فناوری‌های تجدیدپذیر و چرخشی (CSCT) در دانشگاه Bath به روشی دست یافته‌اند که می‌تواند چنین پلاستیک‌هایی را در محیط طبیعی تجزیه‌پذیرتر کند. محققان دریافتند که می توانند تجزیه پذیری پلاستیک را با ادغام مقادیر مختلفی از مولکول های قند در پلیمر تغییر دهند. آنها دریافتند که ترکیب تنها 3٪ قند در PLA منجر به تجزیه 40٪ آن پس از قرار گرفتن در معرض نور UV و در عرض ۶ ساعت می شود! از همه بهتر این است که این فناوری با فرآیندهای فعلی تولید پلاستیک سازگار است. این نشان می‌دهد که احتمالاً می‌توان آن را به سرعت درصنعت پلاستیک آزمایش کرد و پذیرفت. دانشمندان بر این باورند که یافته‌های آن‌ها که در Chemical Communications (مقاله دسترسی آزاد) گزارش شده است، در آینده توسط صنعت پلاستیک برای پشتیبانی از اینکه ضایعات پلاستیکی را بسیار در پایان عمر محصول بسیار تجدیدپذیر کنند مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

به گفته دکتر آنتونی بوچارد عضو گروه تحقیقاتی دانشگاه Bath بسیاری از پلاستیک‌ها به‌عنوان زیست تخریب‌پذیر نامگذاری می‌شوند اما متأسفانه این فقط در صورتی امکان پذیر است که آن‌ها را در یک کمپوستر صنعتی دور بریزید .اگر در کمپوست خانگی قرار دهید، می‌توانند سال‌ها دوام بیاورد. بوچارد افزود که بیشتر پلاستیک‌های PLA از زنجیره‌های پلیمری بلندی تشکیل شده‌اند که تجزیه آن برای آب و آنزیم‌ها دشوار است. در تحقیقات ما قندها را به زنجیره های پلیمری اضافه می کنیم و همه چیز را با پیوندهایی که می توانند با استفاده از نور UV شکسته شوند به هم پیوند می زنیم. این باعث تضعیف پلاستیک می‌شود و آن را به زنجیره‌های پلیمری کوچک‌تر می‌شکند که سپس آنها را به هیدرولیز حساس‌تر می کند.
طبق گفته ی دکتر بوچارد این می تواند پلاستیک را در محیط طبیعی به مثل اقیانوس یا در یک توده کمپوست باغ تجزیه پذیرتر کند. پیش از این دانشمندان به دنبال افزایش تجزیه پذیری PLA به آب – هیدرولیز – بودند اما این اولین بار است که کسی به استفاده از نور می پردازد.

بوچارد گفته است که این استراتژی باید بر روی اشیای واقعی پلاستیکی و با نور خورشید آزمایش شود اما امیدواریم بتوانیم از این فناوری در آینده برای ساخت پلاستیک‌هایی استفاده کنیم که هنگام استفاده از آن‌ها قوی هستند اما به راحتی تجزیه میشوند و دیگر قابل استفاده مجدد و یا بازیافت نیستند.