بسته بندی باید مانند یک رسانه عمل کند
بسپار- انتشار خبر تولید نوعی بسته بندی هوشمند در کشور در شبکه های اجتماعی صنعت پلیمر، سرآغاز یک کنجکاوی در این باره بود. این نوع بسته بندی چه ویژگیهایی دارد؟ تاکنون در کدام نقطه جهان تولید شده؟ در ایران چه کاربردی خواهد داشت؟ و … .
با توجه به همزمانی این خبر با انتشار ماهنامه آذرماه با موضوع بسته بندی، از مریم اسماعیلی درخواست کردیم اطلاعات بیشتری در اختیار ما بگذارد.
مریم اسماعیلی هستم دبیر زبان و ادبیات فارسی. حدود ده سال است که وارد صنعت پلاستیک شدم کارم را از شرکت داراپلاستیک غرب شروع کردم شرکتی که به عنوان اولین تولید کننده نایلکس های زیست تخریب پذیر در ایران، تولید آن را آغاز کرده بود قاعدتا در بدو ورود بطور جدی درگیر این مقوله شدم.
آن زمان اطلاعات کمی نسبت به این مقوله وجود داشت و حتی اکثر تولیدکنندگان فیلم بی اطلاع بودند که در مجلس مصوبه ای به امضا رسیده که بخش دولتی را ملزم به استفاده از این نوع نایلکس می کرد. ما کار خود را از فروشگا ههای زنجیره ای مثل شهروند، سازمان میادین میوه و تره بار، رفاه و تعاونی امکان شروع کردیم. بعدها فروشگاه های دیگر مثل یاس نیز اضافه شدند. بهدلیل افزایش قیمت حدود 5 درصدی نسبت به نایلکس های معمولی طبیعتا بخش خصوصی و مارکت های کوچکتر استقبال نکردند.
در حال حاضر من تحت عنوان بازرگانی اسماعیلی مستقل کار میکنم و به دلیل اعتقاد قلبی که به کار تیمی دارم و از آن لذت میبرم با دو سه مجموعه در زمینه های مختلف همکاری میکنم تیم متشکل از بخش بازاریابی، انرژیهای نوین تجدیدپذیر، گردشگری، IT و تحقیق و تولید محصولات جدید می باشد و این هماهنگی ها در نشستهایی که در اتاق فکر و ایده داریم انجام میشود.
ایده تولید فیلمهای سلولزی از آنجا شروع شد که یکی از دوستانم جناب دکتر گلزاری فارغ التحصیل آمریکا که تخصصشان در زمینه محیط زیست بود به ایران برگشتند و از طرف یونسکو به ایشان یک طرح زیست محیطی ارایه شد که باید در ایران اجرا می کردند. تصمیم گرفتیم که پروژه زیست محیطی را به سمت گیلان ببریم. به دلیل استفاده بی رویه از نایلکسها، فاجعه زیست محیطی در این استان در حال وقوع است که چهره شهر را هم نازیبا کرده است.
بسپار – پوشش زیست تخریب پذیر طراحی شده را معرفی کنید، از چه نوع پلیمری استفاده کرده اید؟
اسماعیلی: در بخش اول شرح مختصری از نایلکس های زیست تخریب پذیر ذکر کردم که خود از دو روش بیو پلاستیک و اکسو پلاستیک تولید میشد که زمان تخریب در آزمایشگاه از شش ماه تا دو سال بسته به شرایط محیطی تخمین زده شده است. در روش اکسو حدود یک و نیم درصد افزودنی به مواد اولیه افزوده میشود. این افزودنی ها عمدتا وارداتی هستند و از کشورهای کانادا، انگلیس و … وارد میشود. البته در اایران نیز متخصصین دانشگاه شریف موفق به تولید آن و حتی موفق به تولید نانوپلیمر نیز شده اند. بنابراین برای تامین آن مشکلی نیست.
اما نمونه فیلم تولیدی تیم ما از هیچ کدام از روش های تولید بالا پیروی نمی کند. به خاطر شبهه و سولات متعددی که در مورد آزاد شدن فلزات سنگین در خاک در روش اکسو و مضر بودن آن برای بافت زمین مطرح است و حتی به دلیل ریز شدن، جمع آوری آن نیز مشکل خواهد بود و باعث نفوذ در شیرابه های زمین خواهد شد. البته نظر بنده مستند نیست و کارشنان باید به این شبهات پاسخ دهند.
نمونه ما برای اولین بار در ایران تولید شد و تنها در آمریکا، آلمان، انگلیس و بهترین نمونه آن در ژاپن تولید شده است.
از آنجا که نایلکس زیست تخریب پذیر باید در ذات خود خاصیت الحاقی داشته باشد و سریع در خاک تجزیه شود و مهمتر از همه اینکه بافت خاک را به هم نزند.
بنابراین تولید پلیمرهای تجدید شونده با بهره برداری از کشاورزی یکی از روش های تولید صنعتی پایدار است که استخراج مستقیم پلیمرها از توده زیستی گیاه میباشد. این نوع پلیمرها شامل نشاسته، سلولز، انواع پروتئین ها، فیبرها و چربی های گیاهی؛ تقریبا پایه و اساس محصولات گیاهی هستند و در خاک قابلیت تجزیه پذیری دارد و در زمان کوتاهی، حدود چند روز تجزیه میشود و بعد از تجزیه تبدیل به کود گیاهی می شود و هیچ ضرری برای خاک ندارد.
این ادعا با استناد به تاییدیه های آزمایشگاه معتمد بخش آب و خاک سازمان محیط زیست است و مجوز استاندارد و تاییدیه فائو را دارد.
(ادامه دارد …)
متن کامل این مقاله را در شماره 171 ام ماهنامه بسپار که در آبان ماه منتشر شده است بخوانید.
