اخباراخبار ویژهمقالات

یادداشت پوشرنگ 213 تیرماه 99: میلیاردرها، تریلیاردر شدند

بسپار/ ایران پلیمر خیلی وقت بود می دانستیم که دنیای آینده، دنیای دیجیتال خواهد بود. اما سلطه آن را این قدر گسترده و این قدر زود، پیش بینی نمی کردیم. یک ویروس انسان ساخت یا غیرآن، با ورود سهوی یا عمدی به زندگی بشر، ما را غافلگیر و این فرآیند را چنان تسریع کرد که امکان همگون سازی و سازگاری با شرایط به وجود آمده، برای بسیاری از جان ها و کسب و کارها میسر نشد و تلفات زیادی گرفت. روزهای اول فکر می کردیم که به زودی خواهد گذشت و برخواهیم گشت به روزهای همیشه ی زندگی. یک ماه، دو ماه، سه ماه، … و حالا بیش از شش ماه است که در کشور میزبان این ناخوانده هستیم و روزی نیست که بی سایه این ویروس، آمارها و نمودارهای آن در ایران و در دنیا، بتوانیم روزگار بگذرانیم.

مهم این است که وضعیت موجود را بپذیریم، شناخت دقیقی از آن به دست آوریم، جزییات آن را با توجه به شرایط خاص کشور در تحریم های سخت زیر ذره بین داشته باشیم، نگاهمان را از انتقال اقتصاد نفتی به اقتصاد غیرنفتی ناگزیر، لحظه ای برنداریم و در عین صبوری، برنامه های به روز شده ای را برای زندگی و حرفه ی خود تدوین و اجرا کنیم.

این دنیا هرگز به زمان پیش از “کرونا” باز نخواهد گشت. (هر چند باید یاد بگیریم که با عدم قطعیت ها بسازیم و بلد باشیم متناسب با آنها تغییر رویه بدهیم.) به روزهای قبل از شیوع ویرس Covid-19  برنخواهیم گشت، چرا که غول های اقتصاد دنیا که برنده این دوران بیماری و همه گیری جهانی ناشی از آن بوده اند، ثروت های میلیارد دلاری خود را به تریلیون دلاری تبدیل کرده اند و قطعا مشتریان را به سبک جدیدی از زندگی، نه تنها تشویق و ترغیب که به صورت نرم وادار خواهند کرد. آدم ها در دنیای امروز و فردا به نظر می رسد تنهاتر خواهند بود و بستر خواست ها و الگوی مصرف آنها به کلی متفاوت از گذشته.

کسب و کارهای آینده قطعا بر پیش نیازهای الکترونیک رشد می کنند و این موضوع راه را همانطور که برای مدیران سنتی بسیار دشوار می کند، میانبری ست برای نسلی نوخاسته و صاحبان ایده و دانش، تا بنگاه های خود را با سرعت بیشتری به بار سودآوری برسانند. درست است که کشور در بحران های زیادی دست و پا می زند که از مهم ترین آنها سیاست گزاری های غلط، مدیریت های ناکارآمد و فساد سازمان یافته است، با این حال فرصت هایی هم هست که نباید نادیده گرفته شود. رشد بازارهای منطقه ای و بومی سازی انبوه وارداتی که حالا دیگر در غیاب دلارهای نفتی، ممکن نیست، از همین فرصت هاست. رونق و باور عمومی به بورس صرفنظر از خطری که آن را تهدید می کند و می تواند یک بار دیگر اعتماد عمومی را خدشه دار کند، یکی از ابزارهای مالی ست که با هدایت درست سرمایه های خرد در مسیر تولید و صنعت باز می تواند فرصتی دیگر باشد.

درست است که این روزها همه محتاطیم ولی حتما کسانی برنده خواهند بود که جسارت آوانگارد بودن را داشته باشند.

تبسم علیزادمنیر

 

 

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا