نمایشگاه پلاست اوراسیای ترکیه/ نمایش برندهای نوظهور

بسپار/ ایران پلیمر نمایشگاه پلاست اوراسیای استانبول از سال ۱۹۹۰ آغاز به کار کرده و به مرور زمان به یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای صنعت پلاستیک در منطقه اوراسیا تبدیل شده است. این نمایشگاه همه ساله در استانبول ترکیه برگزار می‌شود. سی و سومین دوره این نمایشگاه از ۴ تا ۷ دسامبر ۲۰۲۴ (۱۴ تا ۱۷ آذر ۱۴۰۳) در مرکز همایش‌ها و نمایشگاه‌های تویاپ (Tüyap Fair Convention and Congress Center) برگزار شد.

دوره قبلی نمایشگاه میزبان 1375 شرکت از ۴۳ کشور بود و نزدیک به 70 هزار نفر از بیش از 100 کشور جهان از آن بازدید کردند (27 درصد از اروپا، 21 درصد از آسیا اقیانوسیه، 19 درصد افریقا، 13 خاورمیانه و … بودند).

با اینکه نمایشگاه ایران پلاست حدود 12 سال پس از پلاست اوراسیا پایه گذاری شد، اما مشارکت کنندگان و بازدیدکنندگان دو نمایشگاه به یاد دارند که برگزارکننده نمایشگاه پلاستیک ترکیه چگونه با هدف گذاری بلند مدت، ارایه تسهیلات در دوره های نخست برای جذب بازدیدکننده از کشورهای هدف و باز کردن درهای کشور خود برای جذب غرفه گذاران بین المللی، توانست علاوه بر برتری در برگزاری یک نمایشگاه معتبر منطقه ای، صنعت خود را نیز متناسب با همتاهای بین المللی خود به تحرک وادارد. چیزی که دست کم برای نگارنده بعد از تنها چند دوره توقف در بازدید از نمایشگاه، امسال بسیار قابل توجه بود.

متاسفانه شرایط سیاسی بین المللی و فشارهای فزاینده، امکان حضور شرکت های ایرانی را در بازارهای صادراتی رقابتی، بسیار دشوار کرده است.

باید به آن نزدیک به 50 شرکت ایرانی که بخشی به همت انجمن تولیدکنندگان مستربچ و آمیزه های پلیمری در فضایی کوچک اما شایسته در سالن 6 گرد هم آمده بودند، بخشی به همت معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری در قالب شرکت های دانش بنیان در سالن 2 حضور یافته بودند و آن دیگرانی که به صورت مستقل در سالن های 5 و 1 مشارکت کرده بودند، به طور جدی آفرین گفت که تمام تلاش خود را برای خاموش نشدن آخرین بارقه های امید به کار بسته بودند. بدیهی است که صنعت ایران برای بازارهای بین المللی علاوه بر مواد خام (که این روزها به نظر می رسد بزرگترین تقاضای کشورهای منطقه است)، حتما دستاوردهای فناورانه و قابل ارایه متعددی دارد. بخش خصوصی به تنهایی و بدون پشتوانه های قانون گذاری و سیاست سازی امکان توسعه و حضور در بازارهای جهانی را ندارد یا چنانکه می بینیم به سختی و با اتکا به توان فردی آن را پیش می برد که قابل تعمیم به کل نیست.

بارها نوشته ایم که کاش مدیران اجرایی مملکت با دقت می دیدند و رصد می کردند و با نسخه های مشابه داخلی سازی شده، امور را پیش می بردند، شاید امروز کمتر حسرت فاصله ها را می خوردیم.

(تکمیل می شود …)