سرمقاله شماره 220 ماهنامه بسپار/ آیا واقعا مشکل ما رییس جمهور امریکاست؟!

بسپار/ایران پلیمر  بعد از گذشت 42 سال از استقرار نظام حاکمیتی “جمهوری اسلامی” در کشور و شعارهای نه شرقی، نه غربی و مرگ بر این و آن، همواره و هنوز یک پای ثابت فرافکنی های مسوولان اجرایی، دشمن خارجی و در راس آنها امریکای جهانخوار بوده است. در ماه های اخیر هم دیدیم که انتخابات ریاست جمهوری در درون مرزهای جغرافیایی بزرگترین اقتصاد دنیا، هر چند نگاه های جهانی را هم به خود خیره کرده بود، اما خصوصا طیف های مختلف سیاسی در ایران را واداشت تا چهارچشمی آن را دنبال کنند.
اقتصاد ایران در سالهای اخیر گفته می شود که بیشترین تاثیر را از برجام و خروج یکجانبه امریکا از آن پذیرفته و حالا همه امیدها به جو بایدن است تا با بازگشت به این توافق بین المللی، فشارهای حداکثری رییس جمهوری قبلی را تا حدی و بیشتر تعدیل کند.
جهش های ارزی و کاهش ارزش پول ملی، هر چند سفره خانواده های ایرانی را در هر سطحی کوچکتر کرده، اما این نوسانات نرخ ارز است که از طریق اثراتی که بر صادرات، واردات و تقاضا برای پول داخلی گذاشته، نفسی برای کسب و کارها، صنعت و تولید کشور باقی نگذاشته است. در صنعت پلیمر با توجه به وابستگی تعیین قیمت مواد اولیه (تولید داخلی هم) به نرخ ارز، این بالا و پایین شدن های مستمر، رمق تولیدکنندگان را گرفته و امکان برنامه ریزی میان مدت و بلند مدت را به طور جدی از آنها سلب کرده است. مهم ترین اصل رشد و توسعه کشورها، ثبات است، ثبات در حوزه های متعدد. چیزی که به یمن دست اندازی های خارجی و مدیریت داخلی، مطلقا از آن بی بهره بوده ایم.
واقعیت این است که کشور روز به روز نیروهای متخصص و کارآمد بیشتری را از دست می دهد و در سایه کنترل ها و مدیریت های صرف ایدئولوژیک، ایراد و اشکال در صنایع مادر و صنایع بنیادی، هر روز در یک جایی بروز و نمود پیدا می کند. بهانه های عجیب و غریب و به دست گرفتن نبض شبکه های اجتماعی در انتشار اخباری که اذهان عموم را به بیراهه می برد، یکی از روش هایی است که دولتمردان در راستای سرپوش گذاشتن بر ایرادات و ناکارآمدی های خود در اداره امور مملکت در پیش گرفته اند. درست است که کشور توانست دوران فشار حداکثری را با گذاردن بار آن بر گرده مردمی مستقل، به سختی از سر بگذراند، اما تبعات آن تا سالها اقتصاد کشور را تحت تاثیر خود خواهد داشت و هر گونه اصلاحی جز در سایه تغییر نگرش های حاکمیتی و تعاملات بین المللی، دست کم برای صنعت و تولید کشور حاصل نخواهد شد.

امسال بسیاری از کسب و کارها جدای از شرایط اقتصادی حاکم بر کشور به دلیل تحریم ها و محدودیت های ارزی و …، به شدت تحت تاثیر (منفی و گاها مثبت) همه گیری جهانی ویروس کووید19 نیز قرار داشتند. صنعت نمایشگاه داری کشور هم مستثنا نبود، بخشی از سال را در تعطیلی اجباری و قانونی گذراند و بعدتر که ممنوعیت ها برداشته شد، برگزاری تعدادی از نمایشگاه های تخصصی زیر شدیدترین ضوابط بهداشتی و بی شباهت با ادوار قبلی، از سر گرفته شد. از نمایشگاه های سیاسی مثل نفت و وابسته های آن گرفته تا نمایشگاه اگروفود و بسته بندی، بعضا با یک دهم غرفه گذاران دوره های قبلی و بدون مشارکت کنندگان خارجی برپا شدند تا شاید اولی ها در سال پایانی دولت به تریبون جمع بندی و گزارش دهی و سرتیتر اخبار شدن تبدیل شوند و در دیگری ها، صرفنظر از منافع مشارکت کنندگان که در کف قرار داشت، مانع از ضرر و زیان بیشتر برگزار کنندگان شوند.
بسیاری از نمایشگاه های معتبر دنیا که یا سالانه بودند و یا سال برگزاری آنها در 2020 قرار داشت، یک دوره تنفس اعلام کردند و به امید برچیده شدن بیماری با انجام واکسیناسیون و شکست چرخه های انتقال، روی دوره های بعدی انرژی و توان گذاشتند. اتفاقی که دست کم در نمایشگاه های تخصصی مرتبط با حوزه انتشار این رسانه رخ نداد و نمایشگاه های بین المللی با صدها مشارکت کننده و غرفه گذار به حضور همان دهها شرکت کننده قناعت کردند. اصولا ماهیت مشارکت کنندگان هم تغییر کرد. شرکت های کوچکتر از سایه شرکت های بزرگ بیرون آمدند و در غیاب آنها، در دو نمایشگاهی که برای صنایع ما در بهمن ماه برپا خواهد بود، خود را خواهند آزمود.

تبسم علیزادمنیر

 

متن سرمقاله  شماره 220  ماهنامه بسپار که در نیمه بهمن ماه منتشر شده است.

در صورت تمایل به دریافت نسخه نمونه رایگان و یا دریافت اشتراک با شماره های ۰۲۱۷۷۵۲۳۵۵۳ و ۰۲۱۷۷۵۳۳۱۵۸ داخلی ۳ سرکار خانم ارشاد تماس بگیرید. نسخه الکترونیک این شماره از طریق فیدیبو و طاقچه قابل دسترسی است.