پايان جراحي‌هاي پيچيده آب مرواريد با ژل نانوکامپوزيتي
بسپار می نویسد، پژوهشگران ژاپنی و دانمارکی موفق به ساخت یک ژل نانوکامپوزیت قابل تزریق شدند كه می‌تواند جایگزین عدسی‌های چشمی شده و به جراحی‌های پیچیده آب مروارید خاتمه دهد.
به گزارش ايسنا، آب مروارید به خاطر نقایص نوری عدسی‌های طبیعی ایجاد می‌شود و با افزایش سن توسعه پیدا کرده و می‌تواند منجر به تاری روزافزون دید و کوری شود. در حال حاضر، عدسی‌های پلاستیکی می‌توانند از طریق جراحی جایگزین عدسی‌های طبیعی شوند، ولی آنها جایگزین خوبی نیستند. برای مثال، آنها تمایل به تک کانونی شدن دارند و با این کار توانایی چشم را برای کانونی شدن خارج از یک بازه تنظیم شده محدود می‌کنند. اندازه آنها نیز متناسب نیست و باعث مشکلاتی مانند غیرهمخطی می‌شود.
«ماساهیکو آناکا» و همکارانش از دانشگاه کیوشو، فوکوکا و دانشگاه پزشکی نارا، با همکاری دانشگاه کوپنهاگ ماده‌اي نانوکامپوزیتی ساخته‌اند که به کیف کپسولی بجای مانده از تخلیه عدسی‌های چشمی تزریق می‌شود.
این نانوکامپوزیت – یک سوسپانسیون آبکی از نانوذرات سیلیکایی که شامل پلی‌اتیلن گلایکول آب‌گریز شده است – کیف کپسولی مذکور را پر می‌کند و سپس در دمای بدن بصورت ژل درآمده و محفظه را به راحتی پر كرده و نیاز به جراحی پیچیده را برطرف می‌كند.
«آناکا» مي‌گويد: با عدسی تک کانونی شما به انتخاب کانون خود يعني خیلی دور یا خیلی نزدیک نیاز داريد. در کار ما خود ژل، کانون را روی شبکه تنظیم می‌کند.
اگرچه عدسی‌های قابل تزریق قبلا هم مورد کاوش قرار گرفته‌اند، ولی تلاش‌های قبلی شامل تزریق یک محلول مونومر بود که در محل اصلی پلیمر می‌شود. این کار نگرانی‌ها را درباره سمیت مونومرهای واکنش نداده و فرایند طولانی پلیمری شدن که منجر به نشت مونومرها می‌شود، افزایش می‌دهد.
«جان هانت»، متخصص مواد زیستی از دانشگاه لیورپول انگلیس، بسیار شگفت زده شده و می‌گوید که این کار دارای قابلیت‌های زیادی است. او می‌گوید: ژل‌های قابل تزریقی که جامد می‌شوند و یک ساختار زیست‌پذیر در بدن تشکیل می‌دهند، بسیار جالب هستند و این دقیقا همان چیزی است که ما می‌خواهیم. این کار بسیار جالب است؛ با این حال مطالعات بیشتری در محیط زنده لازم است، مخصوصا برای اطمینان از پایداری این عدسی‌ها.
«آناکا» قبول دارد که پایداری ژل اتصال- عرضی فیزیکی او جای بحث دارد. او در کنار انجام آزمون‌های بیشتر مشغول بررسی ژل پایدارتری است که بعد از تزریق به چشم بصورت شیمیایی اتصال- عرضی شود.
این پژوهشگران، جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی «Soft Matter» منتشر کرده‌اند.
