گفت و گوی بسپار با مهندس بابک بیوک افشاری/ داستان موفق بومی سازی چسب های صنعتی خاص

بسپار/ ایران پلیمر بابک بیوک افشاری، کارشناس ارشد مهندسی شیمی-پلیمر از دانشگاه علم و صنعت ایران است که هم اکنون به عنوان صنعتگر و پژوهشگر فعالیت می‌کند. تلاشهای مختلفی در حوزه‌هایی مثل چسب‌ها و رنگ‌های صنعتی انجام داده‌ که اکثر این فعالیت‌ها در جهت تحقیق و توسعه محصولات وارداتی بوده و به گفته خودش در نهایت نیمی از این فعالیت‌ها فراتر از پژوهش، به تولید محصولات با کیفیت هم رسیده‌است.

خبرنگار بسپار با او در خصوص بومی سازی اولین محصولش گفت و گو کرده است که در ادامه می خوانید:

بابک بیوک افشاری: این محصول بومی سازی شده، چسب صنعتی است که در ساخت ترانسفورماتور های نیروگاهی و توزیع برق استفاده می‌شود. هدف این چسب اتصال چوب‌های نگهدارنده در هسته‌های فلزی ترانسفورماتورها است.
محصول‌مان 3 ویژگی مهم دارد:
مقاومت شیمیایی عالی نسبت به روغن ترانسفورماتور، تحمل حرارتی 150 درجه سانتیگراد، و مهم ترین ویژگی ایجاد و حفظ چسبندگی چوب به فلز (با روکش سیلیکون) در دمای بالا در تماس با روغن ترانسفورماتور.
این چسب به شکل مایع شفاف بوده که در بسته بندی های تیوپی به حجم 100 میلی لیتر تولید شده است. این محصول برای اتصال، نیاز به یک سطح متخلخل (حداقل از یک سمت) دارد و برای چسبندگی سطوح فلزی (آلومینیوم و انواع آلیاژهای فلزی)، شیشه و سرامیک به سطوح متخلخلی مثل چوب ها مناسب است.

بیوک افشاری در مورد داستان تولید این چسب به ایران پلیمر گفت: کار با اعلام نیاز یکی از بزرگترین تولیدکننده های ترانسفورماتور برق در ایران شروع شد، مبنی بر اینکه یکی از چسبهای وارداتی را برایشان بومی سازی کنیم. بر حسب کنجکاوی متوجه شدیم که به دلایل مختلف چند تولید کننده چسب در ایران، امکان تولید این محصول را نداشته اند و همین موضوع انگیزه ای شد تا این درخواست را فرصتی برای ورود به حوزه تولید بدانیم.
پس از دریافت نمونه چسب خارجی (ساخت کشور آلمان)، فرآیند تحقیق و توسعه را آغاز کردیم. به واسطه داشتن شناخت و تجربه در صنایع رنگ سازی، لاستیک سازی و چسب سازی، و بهره‌مندی از منابع مطالعاتی و تفسیر آنالیز های شیمیایی، در همان نمونه های اولیه به نتیجه مطلوب دست پیدا کردیم. اما از آنجایی که شرکت مورد نظر درخواست محصول (به شکل تیوپ!) داشتند و نه دریافت دانش فنی، چالش پیش رو مهیا کردن دستگاه های تولید بود.
جالب این جاست که این مساله نه با دانش فنی که تنها به واسطه شبکه ارتباطی ای که با مدیران چند کارخانه ساخته بودیم به خوبی برطرف شد. در واقع به واسطه برون سپاری بخش های مختلف تولید، توانستیم این چسب را تولید کنیم. به این صورت که تولید محلول چسب در یک کارخانه رنگسازی انجام شد، و بسته بندی با دستگاه تیوپ پر کن در کارخانه ای دیگر.
در واقع ایجاد و حفظ روابط تخصصی، صمیمانه و برد-برد با مدیران کارخانه ها، تامین کننده های مواد اولیه و متخصصان حوزه های مختلف پلیمر (رنگ، لاستیک، چسب، رزین سازی، کامپوزیت) منجر شد تا نداشتن تجهیزات تولید مانع ما نشوند. یکجا با پرداخت هزینه، خطوط تولید را کرایه کردیم، و یکجا به واسطه ارائه دانش به شکل مشاوره های صنعتی توانستیم اعتماد سازی کرده و از دستگاه های کارخانه ها بهره‌مند شویم. درست است که تولید به شکل برون سپاری امنیت طولانی مدت ندارد اما در شروع فعالیت، این شیوه با هزینه‌های بسیار کم باعث حرکت جسورانه‌مان در مسیر تولید شده است. لازم به ذکر است که ایجاد این شبکه ارتباطی با متخصصان و مدیران کارخانه‌ها را از دوران تحصیل شروع کرده بودم.

به جهت رسمیت دادن به فعالیتهای اقتصادی‌ام شرکت گروه پلیمرسازان داوود را تاسیس کردم که این شرکت به هدف ساخت محصولات دانش محور، در جهت بومی سازی محصولات پلیمری بخصوص چسب‌ها و رنگ‌های صنعتی در سال 1401 آغاز به کار کرده است.
ما در شروع فعالیت‌‎هایمان بر روی یکی از پر درخواست ترین حوزه های صنعت، یعنی حوزه چسب ها دست گذاشته ایم که از بر هم‌نهی گرایش‌های مختلف پلیمرها، صنایع فلزی و سرامیکی تشکیل شده است. دستاوردهای گروه مان اغلب به دو صورت است: تولید دانش فنی و تولید محصول ایرانی.

چهار محصولی که در سال اول تاسیس شرکت توانسته ایم تولید کنیم موارد زیر هستند:
معادل دو چسب آلمانی Araldite 2011 و Araldite 2015 که مقاوم به بنزین هستند، رنگ مخصوص یونالیت (پلی استایرن منبسط شده) و چسب چوب-فلز ترانسفورماتور.
در حال حاضر پروژه های مختلفی را در دست ساخت، پژوهش، امکان سنجی و البته تولید داریم. هدف مان ساختن است.
برای کمک کردن به فرآیند تولید، مشاوره علمی، تولید دانش فنی و محصولات مختلف آمادگی خود را اعلام کرده ایم و مشتاق تعامل با صنایع مختلف هستیم.

ساختن در این سَرا، همچون کاشتن درخت در این سرزمین است، به دور از خیره شدن به کِشته سرسبز دیگران.
باور داریم که تلاشهای هرچند کوچکمان، در یک اثر تجمعی، قطعا برای پیشرفت و رفاه همه‌مان موثر خواهد بود.