اختصاصی بسپار/ کنترل زخم ها با آب‌ژل های جدید
گروه ترجمه و تولید محتوا در بسپار/ایران پلیمر زخم‌های باز، چه در اثر تصادف و چه در اثر اقدامات پزشکی مانند جراحی، به کنترل مناسب برای تسریع بهبود و جلوگیری از عفونت نیاز دارند. در حالی که بخیه‌ها و گیره ها روش‌های رایج بستن زخم هستند، اما می‌توانند باعث آسیب‌های بافتی ثانویه و ترشحات شوند و نیاز به بیهوشی داشته باشند. چسب های بافتی جایگزین جذاب تری هستند اما اغلب مشکلاتی از قبیل سمیت و چسبندگی ضعیف دارند.
خوشبختانه، چسب های بافتی راه حلی نوآورانه ارائه می دهند. این چسب ها امکان کنترل دقیق چسبندگی و خواص مکانیکی را از طریق ترکیبات بسپاری قابل تنظیم فراهم می کنند. این چسب‌ها همچنین می‌توانند داروها را مستقیماً به زخم‌ها برسانند و بهبودی را افزایش دهند. در حالی که چسب های تجاری حاوی مواد catecholamines مانند دوپامین (DA) امیدوار کننده بوده است، به دلیل اکسایش آهسته و پیوند ضعیف با زنجیر اصلی بسپار با چالش هایی روبرو هستند.
در مقابل این پس‌زمینه، گروهی از پژوهشگران کره‌ای تلاش کردند تا راه‌حلی مؤثر برای این محدودیت‌ها بیابند. همانطور که در آخرین مطالعه ی آن ها گزارش شده است، راهبرد جدیدی برای تولید آب‌ژل (hydrogel) های ژلاتین چسبنده بافتی حاوی DA ایجاد کردند.
رویکرد آن ها حول محور افزودن کلسیم پراکساید (CaO2) در زمان تهیه محلول آب‌ژل به عنوان ماده ای است که باعث ایجاد چسب های بافتی اکسیژن ساز مبتنی بر ژلاتین (GOTs) می شود. این ترکیب به راحتی با آب واکنش می دهد و اکسیژن مولکولی (O2) آزاد می کند، اکسایش مولکول های DA را تسهیل می کند و همچنین بسپارش DA و درمان زخم را بهبود می دهد.
اکسیژن یک بستر سوخت و ساز حیاتی یا مولکول سیگنال دهنده در بدن است. به طور خاص، هایپراکسی، که اساساً به معنای غلظت بالای اکسیژن است، نشان داده است که فرآیندهای بهبود زخم و بازسازی بافت را با بهبود تکثیر سلولی، تشکیل عروق خونی و بازسازی زخم تسهیل می‌کند.
علاوه بر این، پژوهشگران آزمایش‌هایی را در شرایط in vitro و in vivo انجام دادند که نشان می‌دهد چسب های بافتی تولید کننده ی اکسیژن آن‌ها انعقاد و بسته شدن خون را بهبود می‌بخشد. این چسب ها، علاوه بر تولید اکسیژن، امکان کنترل آسان ژل شدن و خواص مکانیکی را فراهم می کنند و چسبندگی بافتی قوی در محدوده 15-38 کیلو پاسکال ایجاد می کنند.
قابل توجه است که این چسب ها اولین چسب زیستی گزارش شده و اولین ماده چسبنده بافتی است که می تواند اکسیژن تولید کند. این گروه پژوهشی امید زیادی به پتانسیل چسب های ابداع شده برای تبدیل شدن به یک راه حل مقرون به صرفه برای کنترل زخم در محیط بالینی دارد. این محصول در مرحله ی آزمایش‌های بالینی و تجاری‌سازی قرار دارد.
