سرمقاله ماهنامه بسپار/ سال تشکل ها، راه تشکل ها

بسپار/ ایران پلیمر در طول سالهای انتشار مجلات گروه بسپار، بارها از نقش تشکل ها نوشته ایم. از اینکه تشکل های صنفی و صنعتی ما در حوزه صنایع پلیمر و پوشش به رغم پر تعداد بودن – و شاید به همین دلیل- تا کنون به جایگاه اثرگذاری که از آنها انتظار می رفته و یا در کشورهای توسعه یافته دیده می شده دست نیافته اند و دست کم در بسیاری مواقع بی ثباتی و اوج و فرود را تجربه کرده اند. این البته فقط در خصوص تشکل ها صدق نمی کند و  اگر به جوالدوز به دیگران می زنیم حتما یه سوزن هم به خودمان خواهیم زد. رسانه های تخصصی ما هم ممکن است از استانداردهای شناخته شده جهانی فاصله ی کم و زیادی داشته باشند.

تشکل های ما به طور واقعی همواره بومی نگر بوده اند. کمتر دیده شده که همتاهای بین المللی خود را بشناسند، سازمان های آنها را کند و کاو کنند و در نهایت با شناخت و برداشت آنچه آنها را در راستای منافع صنفی و صنعتی در کشور یا منطقه مورد نظر راهبرده است، ساختاری با نگاه ملی برای خود طراحی کرده باشند. در حقیقت کارکرد تشکل های ما در حوزه صنایع پلیمر و پوشش بیشتر مبتنی بر افراد منتخب و عضو در هیات مدیره ها بوده است. اینها گاهی چند، اهدافی را میان مدت و بلندمدت تعریف کرده و تلاش کرده اند محقق کنند و گاهی به کل موجبات حاشیه ها و متاسفانه سوءاستفاده هایی را پدید آورده اند، صرفا.

در نهایت گمان نمی کنم احدی از دست در کاران صنعت، نقش تشکل ها و یکپارچه بودن و هماهنگی و صدای واحد از آنها را لازمه ی و نخستین شرط مطالبه گری از حکومت و سیاست سازان نداند. خصوصا در سال 98 که اتفاق نظرها در بخش اقتصادی کشور بر سالی بسیار سخت متمرکز شده است، این همگرایی ها می تواند به پیشبرد و حیات واحدهای صنعتی و بازرگانی از هر جهت کمک کند.

اما آنچه موجب شد یک بار دیگر از تشکل ها بگوییم، برگزاری همایشی بود در روزهای نخست اردیبهشت ماه تحت عنوان “چشم انداز اقتصاد صنعت پلاستیک”.

قبل تر چند مورد تجربه موفق در ایجاد یک رویداد در تشکل ها دیده بودیم. “جشنواره صنعت پلاستیک” که به راستی بزرگترین گردهمایی این صنعت شناخته می شد و دوره های مختلف با تناوب معقولی به اراده انجمن صنایع همگن پلاستیک (استان تهران) برگزار شد و البته متاسفانه چندی است که برگزاری آن متوقف شده است. بعد از آن تشکل تولیدکنندگان مشتربچ و کامپاندهای پلیمری مبدع برگزاری کنفرانسی بودند به همین نام که به صورت سالانه و بین المللی با هدفمندی مشخص و روندی رو به رشد در حال برگزاری است.

امسال انجمن ملی صنایع پلیمر و پلاستیک با شناسایی یک نقصان جدی یعنی عدم آشنایی متقابل صنعت پلیمر و اقتصاددانان کشور (که از هر دو سو، عدم دانش کافی تبعات ناخوشایندی داشته و احتمالا خواهد داشت، مگر اصلاح شود)، همایشی را سازمان داد که هر چند نخستین گام در این عرصه بود اما حضور حداکثری مدیران صنایع پلیمر نشان داد، که این انجمن در نقطه ی درستی انرژی گذاشته است. اینکه مدیران صنعت پلاستیک با مفاهیم و شاخص های علوم اقتصادی آشنایی پیدا کنند و در ابتدای هر سال وضعیت کوتاه مدت و بلندمدت واحدهای خود را در میان کل صنایع کشور بتوانند شناسایی کنند، در تدوین برنامه های آنها حتما به طور ویژه حایز اهمیت است. از سوی دیگر معاشرت، ارتباط و شناخت اقتصاددانان برتر کشور از صنایع تبدیلی و تکمیلی پتروشمی و پلیمرها نگاه آنها را به این صنعت واقعی تر و در مشاوره های آنها به بخش های حاکمیتی و قانونگذار بی تاثیر نخواهد بود.

 

تبسم علیزادمنیر